Бұлбұлға

        Сайрадың құйқылжытып, кұбылжытып,

Тамсандым, таңдайымның суын жұтып,

Толқытып,
толықсытып, емірентіп,

Қиқуға қызықтырдың,
қылдың ынтық.

Ерікті алып, ес шығарып, екілентіп,                                               

Көңілді көлбектетіп,
ойды ұмтылтып;

Қанды қозғап, тамырды
солқылдатып,

Көңіл мұңын, жүректің лебін тінтіп.

Малда дыбыс, көлде шу, желде ызыл жоқ,                                  

Маңайды манаурадым мүлде ұмытып;

Судың сылдыр, тоғайдың дыбыры жоқ,

Басқаны,
қойдың, әншім, тақа құртып.          

Шырқатып, шыңғыртасың, шымырлатып,

Төмендеп түсіресің сыбырлатып;

«Мұңдым-ау!
Мынау сенің мұңың ғой» деп,

Жіберіп жер астына ызылдатып,                                                    

Маған да әкелесің қыңырлатып.

Қайтадан көтересің
қимылдатып:

Жүрегім, қаным, миым, көмейімде,

Қосылтып, қос
құлақты шыңылдатып.

Сен сондай, ә, мен қандай сол мезгілде?                                  

Елжіреп ішім, бауырым кеткен мүлде.

Қаныма қосып кетгің бір ауру,

Осылай сайрамасаң күнде-күнде.

1915