Тарт күйіңді,
домбыра!
Төгіл, төгіл тәтгі күй,
Тау суындай
сылдыра,
Желпін, желпін жел соқтыр!
Тауда тұман
тұрмасын,
Көкте бұлт
ыдыра!
Тыңдамаған
қоймасын,
Ойды-қырды қыдыра,
Құлшына
тарт, домбыра!
Екі желі, үш қазық,
Тоғыз ноқта домбыра,
Ойнатайын он саусақ,
Құлындайын
құлдыра.
Буалдыр бұлт
ыдырап,
Сүңгілі су сылдырап,
Сабылған сабыр кепкенде;.
Бөртіп бұта
бүрленіп,
Төлдеп түлік түрленіп,
Көгерші гүл төккенде
Ел қыстаудан көшеді.
Аспанды тандақ таң сөгіп,
Қырға қызыл нұр
төгіп,
Түн түнегі кеткенде;
Қойшылары қобырап,
Қой-қозысы маңырап,
Ауыл даң-дұң еткенде
Үй байлауын шешеді.
Зәулім-зәулім заңғар тау
Шығыс-батыс шегінде,
Лапылдақ жалын, іші қау
От ойнақшыл тегіңде.
Қарындай кепкен қампайып,
Борсып,
бықсып, булыққан.
Ашылып аузы аңқайып,
Түтектен түтін, бу шыққан.
Ұшқыннан
от бұлқынып,
Күрс-күрс, быж-быж оқ...
Жалаңдап
жалын жұлқынып,
Айнала түскен қызыл шоқ.
Сыртылдама он саусақ,
Майдалап, мапа түтілші.
Шыртылдама шынашақ,
Шыр айналшы, шүйке ілші.
Оймышты ұшқат, ырғай caп
Ұршығым,
сені қолға алам.
Ұршығым ұшқыр, нар тайлақ,
Жез бұйдалы
- желмаям.
Желмаям, желші нар тайлақ,
Тартына берме тайтаңдап.
Тартына берсең тайтаңдап,
Тақымдап
қоям қайта айдап.
Күн шыжып, жалпақ егін кетті пісіп,
Ораққа жан
жабырлап жатыр түсіп,
Қым-қиғаш қыруар жұрт орып жатыр,
Жел шықса,
күн бұлттанса зәресі ұшып.
Шоқпардай cap тары тұр басын иіп,
Көрінбес ат
құлағы тоғай биік.
Судырлап теңселеді, сұлу сұлы,
Сумаңдап
сылдырлаған суды сүйіп.
Шалғыны шыңғырлатып жанып-жанып,
Жоңқабай жоңышқаға қалды салып.
«Әлінің кеуір
қырған зүлперіндей»,
