Жамылып иығына жамаулы тон,
Далаға Иса шықты
таң атқан соң.
Оранып ақ кебінге өліпті өлке,
Шымқанып шаңқан киіз, қалыпты құм.
Әуенің тиірмені түнде жүріп,
Тастапты ақ ұлпаға
жерді көміп.
Қадап тұр
үскебегін таңғы ызғырық,
Аспанның, артын ашып, таңын түріп.
Атқан таң, ақша қарлы ала кеуең,
Жылмиып жұмыртқадай
қыр мен өзен.
От жақтырды жауратып
Шыңылтар күзгі тымырсық.
Маздаған от болмаса,
Кемпір мен шал ыңырсып.
Қара қи қалап от жанса,
Жылынар бала жыбыршып,
Бүрсеңінен жазылар
Қызыл қарын, бұғы
шыт.
Кәрі қойдың сорпасы,
Таңдайға
татыр жылымшып.
Атасы берген жілікті,
Келіні тістер қылымсып.
Алқынамын, басылмайды арыным,
Тау селінде екпін қайрат, сарыным.
Жарлы-жалшы, жақыбайды
жарылқау -
Жандағы ауру, жүректегі жалыным.
Егер салсам қос өкпеден тепкіні,
Елең емес тау жақпары, тек тұры.
Жау жапырар, көк дауылша бұрқырар,
Шүу дегенде кер бедеудің екпіні.
Толас болмас топ жасаққа тиіспей,
Семсер ұрып, ақ
найзаны үзіспей;
Бет-аузым шаң, қанжарым
қан қайрылып,
Ұмсындырып
жау сұлуын, су ішпей.
Жын қаққандай долданып,
Су жұлқына соғады.
Салдыр-гүлдір күркіреп,
Судан боран борады.
Қалбақтап қалақ бұлқынса,
Бұрқақтайды бораны.
Тас сырылдап айналып,
Бірін-бірі жонады.
Тас ұршықтың тесігі
Мамадан бидай сорады.
Суыра сорған бидайын
Шайнап, жұтып, обады.
Көк кілем қатипадай
жасыл жайлау,
Қаз-қатар ауыл арты желі байлау.
Жайлаудың жаз мезгілін елестетіп,
Мақтаншақ мінезім бар жұртқа айқайлау.
Айы алтын, көк жайлаудың күні күміс.
Ақ тасы бұлағының
маржан, күріш.
Етегін шалғын шалып, жел шайқаса,
Бейне той секілденер жасқа жүріс.
Құлын, тай
кісінесіп шіңгір-шіңгір,
Тас бұлақ жайлау
мақгар қағып сылдыр.
