Мінез

 
    Ұшқым келіп ұшайын деп бұлқынғам, 

Құс екенмін қос қанаты қырқылған.

Немкеттілеу  жанашырдан
не пайда,

Күліп жүріп күл шашатын сыртымнан.

Осы өмірім өңім бе әлде түсім бе,

Жаным өлі, тәнім тірі пішінде.

Жүрегімді қолыма алып қызықтап,

Жүргендеймін жындыхана ішінде.

Жағдайымды түсіне ме қалың ел,

Сонша неге болдым екен әбігер.

Күле берем, күйігімді емдейтін,

Таппағасын бір дені сау дәрігер.

Шабысым жоқ бұрынғыдай, шабанмын,

Бақытты еді уайымсыз балаң күн.

Аттай алмай алдымдағы апаннан,

Артпен жүріп бара жатқан адаммын.

Бағыт сілтеп неғыласың досым-ай,

Айтарыңды ағыта бер шошымай.

Ту желкемнен қадалғанша сұр жебе,

Қыңырайып кете берем осылай...