Тамаша еді жазғы
орман
Құстар сайрап,
мәз болған.
Көлшіктерде,
суларда,
Үйрек ұшып, қаз
қонған.
Шыбын-шіркей қаға
ма,
Шоршып судан ақ
шабақ?!
Таз тырна отыр
жағада,
Сыңар аяқ, ақ
қабақ.
Елік ертіп лағын,
Еңкейеді суатқа.
Елендетіп
құлағын,
Тыншымайды
бірақта.
Көкқұтандар
көлбеңдеп,
Көтерле алмайды.
Жалғыз-жалғыз
ербеңдеп,
Көк қояндар
заулайды.
Мұздай суын
атқылап,
Miнe, тағы
ашу келіп, алқымыма тығылды,
Ақылымның есігінен аттай бере жығылды.
Көлдей тұнық көңіліме қоқыс тастап лайлап,
Кей пенделер қайнатады-ау, қайнатады-ау зығырды.
Інім айтса бас изедім, ағам айтса қош көрдім,
Жанның бәрін жатырқамай, жақсы дедім, дос көрдім.
Араларын ажырату мұншама ауыр болар ма,
Адалдық пен арамдық деп аталатын қос белдің.
Мақұл дейін, кінә өзімде, өзіме айып тағайын,
Ақ жаныма, пәк жаныма қалай күйе жағайын.
Адалсың ба, қолынды бер, сенен тәлім алайын,
Бәрібір қарауылға ілінгенсің,
Білгіштің айтуынша «бүлінгенсің»
Жаман өлең жазайын Петефише
Жамандасын білгішім, күнін кврсін.
Жаман өлең жазайын мынадай деп,
Торы менен жиренді құладай деп.
Айтайыншы құланды құралай деп,
Түсінбейді теңесем Хантәңірді!
Қағып койсан Тянь-Шаньға сынадай деп,
Іздестіріп жер-көктен қарайын да,
Керемет бір теңеуді табайын да,
Білгішіме берейін не дер екен,
Ақ қағазға ақ бояу жағайын да.
Көрер ме екен қайсыбір қара шаштың
Күміс талшық тұрғанын самайында.
