Серікбай Бердияров

ОТАНЫМ МЕНІҢ... «Отаным менің» -Деп басталатын топтамам,Көрік кыздырар қажеттілікті жоқтаған.Елдің абзал азаматтарының қимылын,Тиек етеді сөз құдіретіне тоқтаған. Шапағыменен шарта жүгініп ақ таңның,Бітіміменен нұрға бөленіп жатқанның.Отан алдында ниет тілегін айдарлап,Кәнекей енді дегісі келед шаттанғын. Тірлігіндегі күйіп піседі түйінге,Шешім таппаған тоқтай қалады иінде.Қуанышымен түгелге біте қайнасып,«Бірлік болса» деп жанын салады үйінде. Сұғанақтықпен дүние мүлік үйгізген,Сұмпайылық қолын өтсем -ай дейді тигізбей.Тәрбие көрген ұрпақтың сөзін сөйлейді.Анаға ұйып, әкег

Ел қатарлы тәрбиелеп өсірген,Әкетайым мен өзіңнің көшірмең.Түгелінен дегеніңе жетесің,Замананы сақтасын де кесірден.Болмысыммен қызыметтенем өзіңе,Мән берерсін түйіндеген сөзіме.Үйлі жайлы болғанымды қаладың,Өзіңізден алған өмір сабағым.Жанға қуат істе медеу тіреуіш,Өз нанымды еңбек етіп табамын.Бәйектенген ниетіңе не дейін.Басты мақсат өсіп-өну көбею,Асқақ арман қалықтайды биікте.Қолымдағы өзімдікі іліккенӨзіңізден алған, қойған тәлімім,Келгендігін мақтанамын білікпен.Әке сенің ойнақтаған елігің,Өзі айдап келе жатыр көлігін.           ***Өмірсерігім,Балаларымның анасы,Тәңір иесі,Мендей пақ

           (Асан атама) Қолы аяғы күстеленген қара шал,Адамилық тұрғысынан қарасам.Жылдар ине жасуынан өтіпті,Содан еңбек тауқыметін жаратам. Бала-шаға келін кепшік деместен,Ауылдағы бір адаммен егеспей.Шаруасына бас көз бопты үнемі,Арқау болған осы жері кеңеске. Ұста бопты егін егіп, мал жайғап,Адалдығы ел арасы талданған.Адалдығын тазалығын ешкімде,Айта алмайды жайбарақат толғанбай. Қалғанында өлеріне аз ақ күн,Асан атам сұрағандай азаттық.Елі жұртын аралап кеп жайымен,Күтініпті демі біткен сағатты. Оны білдік сапарында мәңгілік,Садақада қуатталған әңгіме.Елді түгел келбе

Кітабыңды оқып шығып, түсінген,Оқырманның тұжырымы ішінде.Жақсы жаман өзі айтар байламын,Не болсада танысса екен ісіммен. Жас балаша алтын-жаһұт өлеңім,Елден ерек мен демейін керегің.Ит қоритын белгіліге жатпаймын,Жеткенімен жазып сыздым зеренің. Құлақ асып сенсеңіздер сөзіме,Қайбір жайлар бастан өтті кезінде.Шөңге тілген табан әлде ашиды,Кінәлімін қайбіріне өзімде. Қолда барға етесіңіз қанағатЖамбыңызды атқаным жоқ садақ апКөкпарыңды тартқаным жоқ додадаАлдыңдағы бар шындығым жамағат Өлеңдерім жылдар бойы жеңгенім,Табжылмастан сан қайтара өңдедімҚобалжимын сескенемін қорқамын,Менде ренжіп,

Қолаң шашыңа қарайлап,Баласың дедім арайлы-ақ.Мойынды жапқан жағада,Пайымдауымша бар айла. Қарақат көзің күлімдеп,Қиылған қасың тілімдей,Жанарыңыздың мөлтілі,Кірпікке жатыр ілінбей. Жазықтау келген маңдайдан,Бет әлпетіңіз айналған.Пістедей мұрын жарасып,Біріне бірі байланған. Ерініңіздің дірілі,Көңілмен өтті жүріліп.Тіліңе тілі тигеннің,Өлгені келер тіріліп. Иектен төмен ақтамақ,Жатырмын барды жаттап-ап.Есітіп құлақ қалғанын,Санаға әкеп сақтамақ. Кергілеп анар кеудені,Көз ақы дердей көргенің,Қыпша беліне келгенде,Шалқалай түспек төрдегі. Аяғы дерсін карандаш,Қайда кеттіңдер арандап,Жанына ж