Шабыт

Жанына жарқыраған жанса да үміт,

Жыр төкпей жүреді ақын аңтарылып,

Шабыттың шапшып тұрған шәлкес аты

Көңілдің қызығында қаңтарылып.

Қашаннан ақынға жат дамылдамақ,

Ол ылғи өрт боп тұтап жалындамақ,

Жанында бұлттай бұрқап ұйысқан ой

Күн сайын, сағат сайын қалыңдамақ.

Сол бір ой дерт боп жайлап қалыңдап ап,

Ақынның жүргізбесе жанын қамап.

Өлеңнің ақ құйынын артына ертіп,

Шабыттың шаңқан аты арындамақ.

Сонда алдан ақпан үріп жел кимелеп,

Көзіне жас үймелеп мөлтілдемек.

Кеуденің күмбірлеген кең отауы

Теңселмек, туырлығы желпілдемек.

Дүрлікпек, оларға енді жатыс бар ма,

Сырлы сөз, бояу, теңеу, нақыштар да

Жездесін қарсы алатын балдыздардай,