(Лермонтовтан)
Жексұрын қып тілдей берсін жұрт бізді,
Біздің жұмбақ татулықты ұға алмай.
Асау жаның ширықты да, жіпті үзді,
Қосағыңа тіркеп қойған бұзаудай.
Бұл дүние әулиесі алдында
Тізе бүгіп жалбарынып жатпадым.
Өзім де одан сүюдің де, зардың да
Өзіңе ұқсап еш нышанын таппадым.
Мен де өзіңдей айқай-шуды үдеттім,
Көзіме іліп, еш адамды аңдамай.
Ғұмыр сүрем қамы үшін тек жүректің
Сырласамын есті, ессізді талғамай.
Бағаламан бұл жалғанның қызығын,
Тек әйтеуір кісі танып үйрендік.
Біз бұзбаспыз сыйласудың құзырын
Өзімізді арандатпас күйге ендік.
Жұрт ішінде жатпап едік білісіп,
Жарасып ек, тарасармыз, қиын ба?!
Жүрдік қой тек қуанышсыз сүйісіп,
Шерсіз, зарсыз алыстармыз қиырға.
1959.
- 85 просмотров