ВЕРНУТЬСЯ

Әбден толып жарық ай

      Әбден толып жарық ай,
Жоғарылап өрледі.
Таласып жарға байқамай,
Нұры кемін көрмеді.
Жар киесі атқан соң, 
Секпіл түсті бетіне.
Асылық айтып шатқан соң,
Қаяу түсті шетіне.
Күн сайын кетті шегініп,
Кетіле берді, кетіле.
Ұялып
әбден жеңіліп,
Жете алмады ниетіне.
Қабағы ғана қылтиып,
Қара салды бетіне.
Нұрының мінін ол түйіп,
Сонда түсті есіне.
Қармақтай белі бүгілді,
Таласудан түңілді.
Жаны шықты, жығылды,
Таласты екен несіне?!
Ай өлген соң Күн шықты,
Мен жеңемін оны деп.
«Айдан гөрі мен
мықты,
Болмады Айдың жолы»-деп.
Біздің жарды көргенше,
«Қап, бәлем-ай, сені?!»-деп,
«Айша кеміп өлгенше,
Тәңір алсын мені»-деп.
Күннің нұрлы бетінде,
Алты-жеті дағы бар.
Уайым сол ниетінде,
Көреді-ау деп тағы жар.
Жарым нұрын шашты да,
Күн бетіне қарады.
Күн ұялып қашты да,
Тым төмендеп барады.
Нұрын сүртіп топыраққа,
Зәресі әбден ұшты да,
Қашарын білмей қай жаққа,
Тығылды жерге түсті де.
Менің
жарым қандай жар?! -
Ай өлді де, Күн қашты.
Мағынасын байқаңдар.
Сырлы сөзім сырды ашты.
Кімге келсе бір бәле -
Жар жіберген көлеңке.
Жақсылық болса егерде -
Жар нұрынан бір сәуле.
Бұл әлемнің әр түрлі, 
Бөлек емес ешбірі.
Бәрі де жардың бір сыры;
He көлеңке, не нұры.
Қырық жылдан өтіп жасым,
Ақылым болды сырласым.
Отыз жылдық замандасым,
Иманым - басшы, жолдасым.
Оқи алмай ғылым тілін,
Тұман болып жарық күнім,
Қасықпен аршыдым жылым,
He көрмеді ғарып басым.
Әлемді ойменен кездім,
Перевод малтасын ездім.
Жарымның
сәулесін сездім,
Моланың ақтарып тасын.
Қабірден шықты көп нұрлар,
Нұры өлшеусіз сұлу бір жар: 
«Деме -деді-ғылымым тар,-
Ерінбесең, мені аласың».
Есім шығып қуанғаннан
Адастым мен ар-иманнан.
Күдер үзіп шыбын жаннан,
Болып тұр иманым - қасым.
Жарымның нұрына жанып,
Тәнім көмір бола қалып,
Жүрегімді жарып алып,
Ағызды арамын, насын.
Беріп тәңірім тілегімді,
Тазартқан соң жүрегімді,
Деді: «ұстат білегіңді»,
Дедім: «қайда апарасың?» 
«Адамзаттың қылар ісін,
Иманын, ары, нәпсісін
Жарамын, көрсетем ішін,
Ниеті мен ішер асын».
Әуелі сопыны сойды,
Жүрегін алдыма қойды.
Көріп ем талай
тойды,
Дедім мен «астапыралда!
Қылыпты тасбығын тұзақ
Ілмиген бір момын
қазақ,
Буынып,
көрген ол азап,
Дедім мен - «астапыралда!» 
Сопы мен молдасын жарып, 
Көрсеттің алдыма салып.
Кереметін көріп қалып,
Дедім мен - «астапыралда!»
«Құран», «Інжіл» қылып қақпан,
Адам аулап сойып жатқан,
Шапанымен қанын жапқан...
Дедім мен - «астапыралда!» 
Біреуді сойды «бұл - пір» деп,
Қиянатты қылып жүр деп,
Жүрегіне қара бір деп.
Дедім мен - « астапыралда!»
Айуаншы лықылықтап,
Мүритін жүр бұғалықтап,
Таңып сәлемдесімен мықтап... 
Дедім мен - «астапыралда!» 
Алып келіп ақ патсаны,
Бауыздалған шығып жаны.
Жарып, «көрші,- деді,- кәні
Дедім мен - «астапыралда!»
Іші толған
адам тәні,
Баласы һәм зорайғаны,
Кейінің шықпаған
жаны,
Дедім мен- «астапыралда!»
Ақ жүрек қой дегендерді
Терісін сойды да берді.
Еті - қасқыр, көзім көрді!
Дедім мен - «астапыралда!»
Және сойды би-екемді,
Жедің ғой деп талай жемді,
«Анықтап қара,- деп,- енді»
Дедім мен- «астапыралда!»
Жылан, шаян - жеген жемі,
Көңілге аян пара екені.
Сасыпты жемінің дені.
Дедім мен - «астапыралда!»
Ұлық
болған талай мықты,
Қылып жүрген жуандықты,-
Ішінен көп пәле шықты.
Дедім мен- «астапыралда!»
Кедейдің еңбегін жеген,
Жылатқан ол талай неден,
Ісінен сескеніп денем,
Дедім мен- «астапыралда!»
Қиянатшыл арам досты
Басын кесіп, ішін осты.
Ол аузынан боғын құсты.
Дедім мен- «астапыралда!»
Әсер алғыш өнершілді
Алып келіп ішін тілді.
Қиянатын аян қылды,
Дедім мен
- «астапыралда!»
Бір саудагер - өсімшіл бай,
Оны сойды аналардай.
Сасығанда шыдай алмай.
Дедім мен-
«астапыралда!»
Паралап ол ұлықты алған,
Қиянат пен қосып жалған,
Сомына сом өсім салған.
Дедім мен- «астапыралда!»
Көбімен бір істеген ісім,
Бұрын көрген бұ бір түсім...
Бозарған соң сонан ішім,
Дедім мен- «астапыралда».

Автор: 

  • 141 просмотр