Бойым дел-сал қалғандай жайрап денем,
шатастырып күнді аймен, айды аптамен,
ыққан малдай сезімді оқтын-оқтын
ақыл-дана алдына айдап келем.
Айдап келіп ақылға қамалаймын,
секілді еді ойым - тау, санам - айдын.
Сезім - дауыл айдында ойнақ салып,
ойрандауда тынымын жағажайдың.
¥ры түскен отаудай шалқар жалған,
бытқылға енген түлкі боп жалтарды арман.
Шаңқылдап жүр шағала-жаным көкте,
денем - қайық ескегі талқандалған.
Ақыл алтын қазықтай, тұр бұлдырап
сол маңайда, байқаймын, бұлғын құрақ.
Күміс шынжыр тастайды Ақыл маған,
мен еркіммен алысып жүрмін құлап.
Теңіз сұсты, көгім - бұлт, жаға - қырғын,
бұл дүлейден құтқарып алатын кім?
Шынжырына ақылдың қол созумен
тұңғиыққа шым батып баратырмын.
1983
- 151 просмотр