Саралжын - аққулар мекені

            Кім өткен, кімдер кеткен кімдер
қалған...

Құм дала - білмегенге, білгенге -
арман.

Аққулар мекендеген Саралжынды

Ғажайып жағасында гүлдер болған.

Мұхиттың болған талай жолдастары,

Қосылып бірге ән айтқан құрдастары.

Ән қалған, адамдар жоқ осы күнде

Өмір заңы - мәңгіге түрмас бәрі.

Айтады Мұхит әнін жаңа адамдар,

Еңбекпен елге есімі тарағандар.

Келесі ғасырға да жалғар оны

Тараған сол бабадан балалар бар.

Сол жерде баяғыша салынады ән,

Қашан да көңілдерге ән ұнаған,

Қашан да ән тербеткен кең даланы

Ән айтса адам жүзі жадыраған.

Кәрілер тыңдар басын шайқап алып,

Жас жігіт Мұхит әнін айтады анық.

Бабалар кешкен сонау алау жастық

Келеді ұрпақ сайын қайталанып.

Сұлулық - табындырған арман әлем  ,

Жазылған табиғатқа заң ба дер ем.

Қазір де Саралжынға аққу қонып,

Жүргені ақын жігіт арнап өлең.

Көргенде бүгін мұны дейді құмдақ,

Ақындар жүр аққу мен гүлді жырлап,

Үңіліп қарағанға айналаға

Ғасырдың дамуының өзі жұмбақ.

Бұл жерге Жұмыр, Қылыш аты аунаған,

Бұл жерде бірнеше көл қатар болған.

Жақсыбай, Саралжын мен Ақбақай көл

Шөптікөл деген содан атау қалған.

Су кеткен, құмдар қалған жағадағы

Іздеген мұнда гүл де табады әлі,

О баста атамекен болғандықтан

Аққулар аз да болса оралады.

Көл көркін көрмеуге адам төзер ме еді,

Жолшының шөлден ерні кезермеді.

Сал Мұхит жағасына ат шалдырған

Өлеңті, Қалдығайты өзендері.

Сонау бір терең өткел - көлдің орны,

Сонау бір көне мола - елдің орны.

Ән салып бара жатқан әнші Мұхит

Өз көзімен осы бір жерді көрді.

Мекені осы дала ғұмырлының.

ертең дастан болады бүгінгі күн.

Кім мұнда шырқамайды Мұхит әнін

Білмейді мұнда туған Сырымды кім.

Көл бейне көк сағымың көлендеген,

Ойлыға жұмбақ күйі терең дер ем.

Аты да, адамдардың ғасыры да

Сақталар байланысты өнерменен.