Абай Құнанбайұлы

Ауру жүрек ақырын соғады жай, 

Шаршап қалған кеудемде тулай алмай.

Кейде ыстық қан басып кетеді оны,

Дөңбекшіген түндерде тыншыға алмай.

Қараңғы саңырау қайғы ойды жеңген,

Еркелік пен достықты ауру көрген.

Ақылы жоқ, ары жоқ шуылдақты

I

Батар күнге
шымылдық - көк бұлт кең,

Толқынды қызыл
торғын өртпенен тең.

Өткен дәурен
секілді нұры жайнап

Арттағы мұнараға
береді рең.

Ол - монастырь
сопылар тұрар жері,

Кешкі қоңырау
соғылған көптен бері.

Сопылар,
қызметкерлер басылған жоқ,

Тас көшесін
сыпырып жүргендері.

Ұзын қара
бешпентті, ұзын шашты