Бердібек Соқпақбаев

       Менің
Жантасты құйрыққа бір тебуімнің жай-жапсары айтылады.

       Класс
жиналысы сөз болады.

Мен
байыбына бара алмаған жұмбақтың шешуін үйге келгеннен кейін мамам айтты:

       Сіздер
Елеместі білесіздер, сары қыздың ағасы. Екеуміз бірге оқимыз. Бойы менен ұзын,
дүрдік ерін, аузынан сөзі, койнынан бөзі салбыраған момын. Ол да сары. Бірақ,
әкесі тәрізді шикі сары емес, қоңырлау. Елекең жуынып-шайынуға онша құштар адам
емес, оның қоңырлау көрінетіні, мүмкін, сондықтан да шығар.

Елеместің
жасы менен үш-төрт жылға ересектеу. Онымен тең түс балалар орталау мектепті
баяғыда бітіріп, орта мектепте оқып жүр. Ал Елекең асықпайды, кластан класқа
жайымен, кейде, екі жылда аттайды.

       Не
жөнінде айтылатынын оқып ишығып өздерің білесіңдер.

-        Қара Көже, қарашы мынаған.

-        Мұны қайдан алдың?

-        Тамаша малақай болмай ма?

Сұлтанның
қолындағы көк қаракөл аспаннан түсті ме, қайдан пайда бола қалды?

Ұстап
көрсем, жібектей мап-майда. Илеуінде мін жоқ, ақ қағаздай.

-        Әй, мұны қайдан алдың?

-        Құдай берді.

Егер
құдай тағала пендесіне бірдеңе бере қалғандай болса, ондай мейірімділігін Сұлтаннан
бастай қоймас.

      Класта
сабақ жүріп жатқан. Кенет есік айқара ашылды да, ар жақтан біздің ауылда
бригадир болып істейтін Нұрғазы көрінді. Үстінде етегі жерге шұбалған сеңсең
ішік, аяғында пима. Бір қолында жұмарлап ұстап алған қап тәрізді бірдеңесі бар.

-        Біздің ауылдың Бердібек дейтін баласы
осында оқи ма?- деп Нұрғазы бәрімізге шола қарап тұр.

Үйдің
іші маған бірдеңе беріп жіберген екен ғой деген қуанышты оймен "аға, мен
ғой" деп, орнымнан ұшып түрегелдім.

Табанының
қары сықыр-сықыр етіп, Нұрғазы бері класқа кірді.