ВЕРНУТЬСЯ

Бернияз Күлеев

Мен саған жат қыр баласы

 
  Мен саған жат қыр баласы, 
Қырда тудым, қырда өстім.
Таулы, тасты айналасы,
Көлде жүздім, су кештім.
Ыңды - зыңды үлкен қала,
Маған теріс, маған жат,
Алдарқатқан жалғыз ғана
Жас періште көңілі шат.
Тек сол ғана жұбанышым,
Соған бола күн өтті.
Ойды билеп алды күшім,
Отсыз өртеп жүректі.
 

Неге?

 
   Жұрт жатқан жеті түндерде, 
Неге бұл ұйқым келмейді?
Сайраған құстар үндерге,
Ой неге көңіл бөлмейді?
Жүрегім неге тоқтамай,
Дүріс те дүріс соғады?
Елеулі ойды жоқтамай,
Құлағым нені ұғады?
Аязда тұрған алмадай,
Ақ жүзім неге суиды?
Айбары суық найзадай,
Қай қиял маған жуиды?
Ойларға өзге бой берген,
Не мені алған шырмытып?
Өзгені онша қол көрмей,
Жүректі сорға сыздатып.

А, дариға - ай

Ес білгендей болсам да күні кеше, 

Одан бері жыл өтті әлденеше.

Содан бастап бір бөлек өмір сүріп,

Өзге түрмен жасаппын бұл күнгеше.

Жаным жаннан, көңілім бір көңілден,

Тауы қайтып жалғанда жоқ жеңілген.

От жүректің талабын судай басып,

Ажал (А. С. Пушкиннен)

Ыңды - зыңды көшені бойлап жүрсем де, 

Көп халқы бар құлшылық үйге кірсем де.

Отырсам да өңшең жастың ішінде,

Өзім көнген ұзақ қиял  тек менде.

Өзіме - өзім айтам жылдар өтеді деп,

Көрінген мен көргендерім өте көп.

Бәрімізде де мәңгі көрге кірмекпіз,

Ақын (А. С. Пушкиннен)

Әзірге әуре емес ақын анық, 

Күні кеп қан құрбанның кезек салық.

Жазғанның азабы мен - ақ зарында,

Қыршын жас күн ілгері болған ғарық.

Ізгі жыр естілмейді саз бен әні,

Жан сезіп ызғарлы өмір, татқан дәмі.

Елеусіз жалғанның бар бендесінен,

Страницы