Бернияз Күлеев

Жаңа гүлдеп жайнаған жас өмірім,

Жаңа көріп жалғанның жарық күнін.

Таудай талап, дариядай үмітпенен,

Желкілдетіп жай тапқан ғашық гүлім.

Жас жүректі жұбатып сол үмітпен,

Күлімдейді көр көңілім керіліп кең.

Ертеректе ер жүрегім, 

Ізгі, еркін, ерке еді.

Бар үмітім, ен тілегім

Мәңгі сондай... көрік еді.

Елең, алаң күйде өскен,

Улы желге мас болып

Жас жүрегім танып естен,

Қайнайды қатты тас болып.

Қыстың қары, аяздың зәрі батқан,

Қар мен мұзға көміліп біраз жатқан.

Жер жаңарып, жан бітіп табиғатқа,

Бәйшешегі бұраңдап жайнаң қаққан.

Аспан беті арылған сұрғылт бұлттан,

Қайғылы қыс күндерін мүлде ұмытқан.

Көкжиегін қаптаған бұлт орнында,

Жайнаған дала, 

Ойнаған бала,

Жайылған малмен жабулы.

Керілген көкте,

Қаңқылдар текке,

Қаз, қу, тырна ағулы.

Бала мен мал - жер жаны,

Көктің сәні - құс әні.

Көк шықты қарғып,

Шарқ ұрып жаным түсіп сергелдеңге, 

Бірде ыстық, бірде салқын тартып дене.

Бұрқ етіп қайнап шыққан қызу қанмен,

Көзге жас тығылып тұр тамбай жерге.

Бұрқырап ыза толып жүрегіме,

Бөгеліп жол таппайды жүреріне.

Қан тасып, жүрек соғып, ыза өткендей,