Көмек Ыбрайұлы

Тұрып  алып  қырынан,(Көп – ау  мұның  азабы?!)Ұясы  үшін  зымыранБір  құлаш  ін  қазады.

Таңда,  кеште,  тал  түсте,Дайын  тұрар  жыр,  әні.«Ку– ку»ден  соң  әртісшеТағзым  етіп  тұрады.

Тұмсығын  көр  түйреген,Қарадым  мен  нақ  барлай.Бейне  ұзын  инемен,Балықты  егіп  жатқандай!

Исабектің  Жұбаны,Әжесінен  сұрады.Шар  айқайлап  кете  меАузын  неге  буады?

Ноталардың  басымын,Оқшау  тұрам  бәрінен.Алшы  тұрған  асығым,саз–әуеннің  мәні –мен Сайраған  бір  қалықтан,Бейік  ұшқан  құстаймын.Қарасаңыз  анықтап,Ө  әрпіне  ұқсайды.