Сал, сал білек, сал білек,
Балдан тәтті бал білек.
Мектепке бар бір мезгіл,
Әжеңнің тілін ал, білек.
Сал, сал білек, сал білек,
Сабағыңа
бар, білек.
Қыдыра берме қалтиып,
Етегіңмен қар күреп.
Сал, сал білек, сал білек,
Сұлу талдай тал білек,
Оқып-оқып, бір асқан
Әлім болып қал, білек.
Зор қуаныш қара түн
өткеніне,
Алтын таңды ашық
күн жеткеніне,
Қан аралас
төгілген көп көз жасты
Тәңірі қабыл, мейірім ғып, еткеніне.
Ерік құсы қайта
ұшып келгеніне,
Душар болмай дұшпанның мергеніне.
Қайта шықты батқан Күн, нұр шашылды,
Мың шүкірлік Тәңірінің бергеніне.
Күннің бетін ежелден бұлт жаппақ,
(Генрих Гейнеден)
Толқындаған
дарияға
Қызарып оттай күн
батар.
Жұқа, ақшыл бұлттар
Құрмет қып
оны ұзатар.
Қарсыда, қара бұлттан
Қайғылы аппақ туар Ай.
Тұманды көкте жыбырлар
Жұлдыздар ұсақ ұшқындай.
Баяғы ерте заманда
Бұларда артық бақ болған.
Еңбек - өлім жан қанатын қиятын,
Еңбек - өлім
жанды ашудан тыятын.
Еңбек деген - еңбектеген мылқау дию,
Жаншып, жанның сұлу сынын жоятын.
Ерді, еңбек, от жүректі жерлейді,
Жанға аспанға өрлеуге ерік бермейді.
Еңбек езіп, соқыр қоңызға айналып,
Сорлы адамзат көкте
күнді көрмейді.
Қарны ашып, мысық байғұс үйге кірді,
Қарады тіміскілеп әрбір жерді.
Жерден іздеп дәнеңе таба алмады,
Ілулі шаңырақта етті көрді.
Қарады етке мысық көзін сатып,
Алам деп секіреді кейде жатып.
Құдайға өкпелейді:
«Қол бермедің,
Алар ем,- деп,- бұл етті ағаш атып!»
He керек, ала алмады, азаптанды,
Ашудан өле жаздап аз-ақ қалды.
