«Дәрігер, дәрі, бақсы!»- деп, Алмаңдаршы мазаны.«Тірліктен өлім жақсы!»- деп,Сұраймын өзім қазаны.Дене ауырса, дұрыс-ақ, Дәрігер, бақсы ем қылар.Жан ауырса, ойлап бақ,Жанға емді кім қылар?Уланды жүрек, жан күйед, Ішім толған қызыл шоқ.He себептен, Тәңірі ие,Денеге ем бар, жанға - жоқ?!
«Жиһан деген нe нәрсе?-Алақанның ауданы!Бір ауданда көп ТәңіріБолудың тіпті жоқ сәні. Тәңірі - көктің Тәңірісі Күңіренсін, көгін билесін!Жер Тәңірісі Темірмін,Жеріме Тәңірі тимесін!» Көк Тәңірісі - Тәңірінің Тұқымы жоқ, заты жоқ.Жер Тәңірісі ТемірдіңТұқымы - түрік, заты - от!
Ә, биіміз, биіміз, Түрленіп қапты үйіңіз,Тым-ақ тәуір күйіңіз.Байқаймын, мол ғой, тегінде,Алатын елден сыйыңыз.«Сен» деп сізге не дейін,Тамұқта мәңгі күйіңіз!
Бір кезде іштік арақты Асқардан асқар аспаққа.Ішеміз енді арақтыҚайғы мен қасірет баспаққа. «Баспаққа» деген жай бір сөз, Көз көмілді қаспаққа.Четушкалап арақтыЖастайтын болдық бас жаққа.
(Орыстан) - Жыршы құс, тілімді алып, келші мұнда, Жасыл шөп, жасыл ағаш қалсын онда.Қапаста жаның тыныш отырасың,Жазы-қыс жейтін ұрық бәрі қолда.Мен сені жан досымдай қадірлеймін, Ерінбей, тамағыңды әзірлеймін.Мөп-мөлдір саф күмістей, тәп-тәтті суКүнде ерте, жалғаны жоқ: «Әзір!»- деймін.Ас-суың керегінше даяр қылам,Кем-кетік жерің болса, даяр тұрам.Жаз жетсе - қорқынышсыз, қыс уайымсыз,Далада мың қорқыныш, суық боран.Аңшы да мылтығымен ата алмайды,
