Артымда қазақ қалың ел, Тақтақ жалғыз қара жол,Кетіп бара жатыр ем.Бейнетті, бітпес ұзын жол,Отсыз, сусыз бетпақ шөл, Мың мехнатқа батып ем.Жұбаныш - жол біреу-ақ,Үмітім алтын айдан да ақ,Сонымен ойды жоюшы ем...Далаға өлік жан салып, Әлсін-әлсін ән салып,Өлеңдетіп қоюшы ем...Әлдеқайдан шу шықты, Қып-қызыл қан-ту шық
(Гетеден) Айрылдым сенен, жан сәулем, Көруге енді жоқ үміт.Бірақ соңғы сөздеріңКетпейді естен боп ұмыт.Жапанда жалғыз жолаушы, Аспанда торғай жырласа,Көзі көкте, тілегі -Көріп жақын, тыңдаса...Мен де сондай қапамын,Тоғайға, қырға қараймын.Қайғымен жалғыз күңіреніп,«Жан-жарым!»- деп жылаймын.
Ал ішіңдер, Бұл - қымыз.Бұл қымыздың арғы атасын сұрасаң,Құлаша қулық бие сүті еді,Томсарған ер қазақтың асы еді.Бұл қымызды кім ішсін? Бұл қымыздыАйлы күні айналған,Бұлтты күні толғанған,Құрығын қу найзадай таянған,Томсарған ер қазақтың өзі ішсін!
1. АЛАТАУ Иір-иір Алатау Бұйра-бұйра жал ма екен?Қарасам көзім талады-ауҚияңа, асқар Алатау.Бөлек-бөлек бала тауЕтекте шөккен нар ма екен?Желкендегі, ару Алатау,Жауһардан тізген жал ма екен? 2.
Күні кеше толған ай жүзің еді, Сиқырлы қара нәркес көзің еді.Мап-майда мамық қардай мінсіз денеңБейне бір бақшадағы үзім еді.Жел тимей, кірсіз тұрған кезің еді, Жандыға жақсы дәру сөзің еді.Басып кеткен пайғамбар іздеріндей,Қадірлі аяқ басқан ізің еді.Ал бүгін ол көріктің бәрі де жоқ,Ақмарал, аяғыңа дәл тиген оқ.Өкіндің, жастық, мастық ісің өтті,Аһ ұрдың, сыртың - жалын, ішінде - шоқ.Тіліне қу түлкінің тез алдандың,
