Ақын

   Ақынның нәзік
жүрегі

самалдан тоңар
гүл еді.

Халқының
махаббатымен

ақсұңқар құстай түледі,

ел ғана - тұғыр, тірегі.

Әділет үшін жан
салып,

алдында тұрсын қанша алып -

шындыққа жетпей
тынбақшы,

қияметтерге
қарсы ағып,

баурайды сонда
бал шабыт.

Сұлулық пенен пәктіктен

рақат күткен,
бақ күткен,

шығып кеткенше
ақтық дем,

арпалысып өтер
қасқайып

күңкілмен, бұқпа сақтықпен.

Аялап туған ел,
жерін,

өнерін, тілін,
ерлерін

қастерлер елдің
туындай.

Аяла халқым,
суынбай

Бұқардың мұрагерлерін!

1961