Алтын жаңбыр

      Әбділда Тәжібаевқа

Дайындаған жырға тілін -

Дарияның жағасында.

Ақмешіт пен Алматының

Ізі жатыр арасында,

Ұлы жырдан
тамыр өріп,

Ұлы Сырдан
қанып ішкен.

Өлең жазған еміреніп,

Мөлдір-мөлдір
сағынышпен.

Жүрегінен
мұң кетпеген -

Жұртын сүйген, төзім берген.

Жан рухын суреттеген

Жарқын-жарқын сезімдермен.

Ұлан бақыт
аңсаттырған -

Нұрлы күндер болды қандай!

Жылап жатып қаусап тұрған -

Мұңды күндер болды қандай!

Өрге тартса қоңыр көшің,

Даңқ тұғыры
- қия беткей!

Дауыл жықпай ғұмыр
кешу -

Қиын болар қияметтей!

Күрделі - өмір өрнектері.

Өткерген-ді халқым бәрін.

Сексен жылда көрмеп пе еді

Сан тереңнің тартылғанын?

Берді тағдыр белестерін,

Тиді қиын сұрақ
оған.

Қалу керек емес пе еді

Құлагерлер құламаған?!

Жанған жылдар елестері -

Шындық, күрес, айтыспенен.

...Қалу керек емес пе еді

Бәйтеректер жай түспеген?!

Ғұмыр керек тұлғалы ерге,

Ақын кем бе кемеңгерден -

Дәуір бойы туған елге

Алтын жаңбыр өлең берген?!

Ашар адам парасатын,

Жасар жаңа аңызды өзі.

Гүл мен құрмет
жарасатын

Әкеміздің - абыз кезі!

Сұңқар үнмен түлеп ұштық,

Іңкәр едік сазға мұндай.

Жырлары әлі -

Жүрегі
ыстық

Жас ақынның жазғанындай!

Жыр - жанында, жүрегінде.

Сұрар
бата, дұға кімнен?

Неткен бақыт бұл
емірде

Өз шыңына шыға білген?!

Жабыққанда дауа дерсің,

Жан нұрына шарпылған жыр.

Жарық түнде жауа берсін

Ақ  қағазға алтын жаңбыр!