Өмірім бар

Өмірім бар өзгеден сыр бүкпеген,

Өрге тарттым,

Біресе сырғып
төмен.

Таудан аққан бұлақтың
толқынындай,

Кедергінің бәрінен
ырғып келем.

Кездерімде
ісімнен түк шықпаған,

Тасқа түскен
тамшыдай быт-шыт болам.

Быт-шыт болып
кетем де,

Буға айналып,

Жапырақтың бетіне шып-шып тамам.

Жапырақпен
сырласып жеке қалам,

Табиғаттың
тағдыры етеді алаң.

Күннің демі қыздырып,

Қайта жұтса,

Ғайып болып және
де кете барам.

Ойға батып
ауаның қабатыңда,

Дамылдаймын
бұлттардың қанатыңда.

Сіркіреймін
сілкінсем жібек төгіп,

Жер бетіне жаңа
өрнек жаратуға.

Жер буымен,

Астасып күн нұрымен,

Құшақтасып,
қауышып қыр гүлімен,

Шықтай таза, тұнық
боп шыға келем,

Ойда жоқта
осылай бір күні мен.

Көңіл, шіркін,
ғажап-ау қиялдағыш,

Алып кетер
адамды қиянға алыс.

Табиғатқа
шынымен сіңіп кетсем,

Қайтер екен
ағайын жиі алдағыш?