Ойламадың сен мені, еске алмадың

         Ойламадың сен мені, еске алмадың,

алар бір кез адамдар кешкен жалын.

Өмір деген кетеді өкіндіріп,

есіңе алма. Бірақ тек кеш қалмағын.

Аяғансып мұңайма: «Зарлы ғашық

ұзақ түні жүр-ау, - деп, - таңға ұласып...»

Мен өтермін арыма дақ түсірмей,

бірге шығар белестен жалғыз асып.

«Қалай ғана жүр екен жанып, жылап,

бітті онда, - деп аяма, - дарын-бұлақ».

Мейірімге тапшы-ау деп аялама,

кейін өртеп жүрмесін арың бірақ.

Мені әлі де біреулер сынар, алдар

(сын тағуға шебер ғой бұл адамдар).

Аласармай кетуі мүмкін бірақ

менше күліп, дәл менше жылағандар.

1975