Сарғайдым

         Сарғайдым күннен күнге қуат кеміп,                                                        

Қалың ой - қара
жылан жүректі еміп.

Ақырын
бітіп барам жанған шамдай,

Көзіме ыстық жастар мөлт-мөлт келіп.

Апырм-ай, ауыр болды-ау күнді өткізу,                                                      

У жұтып, айдан ұзын
түнді өткізу!-

Қозғалып, сөйлеп, ойнап, тірі жатып,

Өлем деп жас өмірден күдер үзу.

Соғасың жиі-жиі, жүрек, неге?                                                                    

Соққанмен жандана ма солған дене?

Сары су денені улайд тамырларда,

Тазарып, енді оны қан етем деме.

Қалмады көздің
нұры, көрге айналдым,

Қараны - ақ, ақты - қара дерге айналдым.

Дямадай пісіп тұрған
екі бетім

Қуарып, қаны қашып, күлге айналдым.

Жайылды бар денеме уы дерттің,

Мінекей, екі ай болды жалын жұттым.

Күндіз - Күн, түнде күміс Ай көрмеймін,                                                         

Дариға, жаным - азат, денем - тұтқын.

Барады күннен күнге азап асып,

Өлім тұр анадайда қойнын ашып,

«Қинала түссін әлі!»- дегендей-ақ,

Аяғын, күлімсіреп, санап басып.

Жасаған! Тез алатын ажал жоқ па?

Қинама, тез өлейін, ұшыр оққа.

Шыжылдап дене, шырқырап жан берейін,

Жалыны көкке шыққан түсір отқа!