Сырласу

Түн сырласым келді тағы шам көтеріп жай басып,Қалдырыпты сыртта жазғы көк аспанды айлы, ашық.Енді отырмыз оңашада үнсіз ғана ұғысып,Ғашықтардай кездесетін күнде  уәде байласып. Шам түбіне мен үңілсем, ол да төніп желкеден,Батырады қиял деген тұңғиыққа ең терең.Отырамын тағы да сол орнынмда ойға алыпСол тереңнен қандай асыл шығардым деп ертемен. Алғаннан соң тапқанымды іріктеп я жіліктеп,Деймін тағы сырласыма: «Кел, жайымды біліп кет.»Ылғи маған оралады ол,«Отырайық тағы да,-Дейді сосын,-үнсіз ғана»,Үнсіз ғана кіріп кеп...