Түсімде ылғи қаңғып жүрем

Күннен күнге құбылады замананың түр-түсі,

Бұлаңдаса, мың алдаса уақыттың қу түлкісі.

Көне тарих ақырады әлсін-әлсін оянып,

Қызыл иек кәрі арыстан азуда жоқ бір тісі.

Қалжыраған қарияға айырылған күшінен,

Қарақорым күбірлейді көңіл айтып ішінен.

Меңірейген ескі мола құлағына қонып ап,

Саңғырығын танығансып тоңқаңдайды күшіген.

Айдалада аңырайған балбалтастан шықпайды үн,

Түсініксіз бұл әлемнен дегендей түк ұқпаймын.

Тілдесе алмай тұншығады зіл батпанның астынан,

Аруағымды сансыратқан, қансыратқан түп қайғым.

Сан ғасырдың отқа оранды жайнаған гүл шешегі,

Бүгінгіге қызық аңыз - көзден көшкен кешегі.

Маған салса, тұлпар мінген патшалардың көбінен,

Ақылдырақ көрінеді Қожанасыр есегі.

Талай тажал тап бергенде аузын ашып арандай,

Қожекеңе көк есегі қорған болған қамалдай.

Адамзаттың жадындағы жануарға сыйлауға,

Түсімде ылғи қаңғып жүрем, күміс ноқта таба алмай.