I
Ол бейтаныс табалдырықтан
әрең-әрең аттағандай болған. Жүрегі дүрс-дүрс соғып, аяғына тас байлап қойғандай
енді ілгері баса алсашы. Баса алмаған соң: «Осы жүрісім қалай өзі» деп іштей тағы күдіктенген. Сол-ақ екен, Нұржан «әуп» деп қаңбақ құрлы
көрмей көтеріп әкетті. Көтеріп
әкеткен бойы жорта жыламсыраған ерке сәбиді
алдаусыратқандай епетейсіз дөңгелене берген.
Сәлеметсің бе?
Жарты бетке
жетер-жетпес хатыңды алып, енді міне, жауап жазуға
отырдым. Сендердің амандықтарыңды біліп, үй-ішімізбен қуанып қалдық. Көптенгі өтінішімнің үдесінен шыққаныңа рахмет - балаларыңның суретін көріп,
өзіңмен жүздескендей болдым. Ендігі жерде Алматыға бір барып,
кішкентайларыңның бетінен сүюді
достық борышым деп білемін.
Бір кезде басымды көтерсем,
байлаулы жатыр екенмін. Жан-жағыма
қарадым. Әлгі Тоғанбай жоқ. Жанымда Жаңыл отыр. Жылап отыр. Жатқан жерім -
Пернебектің үйіндегі дәу пештің кең бұрышы екен. Сұр текеметтің үсті қарақошқыл
нүктелерге толып кеткен. Сірә, мұрным қанаса керек. Тілім
аузыма сыймайды. Еріндерім де
икемге келер емес. Тістерімнің
арасына жылымшы бір кілегей тұрып қалыпты. Жұтынсам-ақ жүрек айнытады.
I
Сәуірдің соңғы
күндерінің бірі еді. Қыздар институтында мерекелік кеш болмақшы. Балайым бесін кезінде көйлегін
өтектеу үшін жатақхананың төменгі қабатындағы кір жуатын бөлмеге келген.
Әдеттегідей - қыздар абыр-сабыр жиналып қалған екен. Кәдімгідей қызу әңгіме.
- Бүгін халық шаруашылығы
институтының жігіттерін де шақырыпты. Сықырлаған бухгалтерлермен билейтін болдық.
- Политехникалық институттың
оркестрі биді басқаратын көрінеді.
- Даңғырықтарын сабалап, құлақ
тұндырады десеңші.
«Қымбатты, жаннан артық көруші
Керімбек!
Алыстағы Ересентау баурайынан
жолдап отырған осы сағынышты хатымның бірінші жолдарында сенің үй ішіңнің, туған-туысқандарыңның,
жора-жолдас, сыйлас-сырлас, үлкенді-кішілі жұртыңның
амандық-саулығын сұрамақпын.
