Оңайгүл Тұржан

   Қай жақтан кісінедің, құлын өлең?

Шылбырды ала жүгірдім құрығымен.

Алтын дәмін ұсынып сағыныштың,

Келіп тұрған сенбісің шыныменен?!

Қалай таптың адасып кеткен мені,

Күзден сұрап жеттің бе бөктердегі?

Саған барып бір хабар айтты ма, әлде,

Хат боп ұшып сезімнің кептерлері?

Налыдым. Сенсіз өтті жаз да күліп,

Бір кезде жанғаны - ұмыт, озғаны - ұмыт.

Кетті түсіп көңілдің қайығынан,

Иығымда жүріп-жүріп тозған үміт.

Құлдыраңдап жүгірмей сезім-бала,

Мұңайдым кешікті-ау деп төзім -дана.

    Стефан Цвейг

    Мен сіздердің мектептеріңізге бармағанымда ғой

«Гиперион»

    Анау жақтан мойнын созып
Көкше шың,

Санап тұрар әрбiр үйдiң текшесiн.

Әр күн сайын бара жатыр
ұзарып,

Көшелерiң тық-тық басып өкшесiн.

Самал желi бұйра талды тарайды-ай.

Түнгi шамдар-ұжмақтағы арайдай.

Түнгi Астана сұлулығын қызықтап,

Оңға, солға шығып көрiп қарайды Ай.

Көк құрақтар Есiл суын көмкерiп,

Бойжеткен үй суға көзiн төңкерiп.

Көшелерден түрегелген
фонтандар,

Қызғалдақтың күлкiсiне өртенiп.

Көрiктiден көркi артса неше есе,

Сөнiп қалған оттарымды көсесе.

    Аптапқа шашым шарпылып,

Тарады желдің тарағы.

Бұталар құмға малтығып,

Қараңдап кетіп барады.

Солардың мен де бірі боп,

Кешемін ойдың ақ құмын

Тұрды да тауда дірілдеп,

Мұңыма келіп батты күн.

Мың сауал қойдым.

Ұлық күн

бір жауап айтар түрі жоқ.

Қолыма қысқан үміттің,

Сабағы қалды гүлі жоқ.

Көлік қып жолға алғаным,

Көңілдің сынық күймесі.

Ағытылады алда мың,

Жейделі күннің түймесі.

Жанды да сөнді сәуле бір,

Айналды сосын сағымға.

    Жел келеді жібек түнді кимелей,

Ай - аспанға таққан алтын түймедей.

Жылт-жылт етіп жылға ағып барады,

 Ертегіден түсіп қалған инедей.

Бар әлемнің бар қызығы тең келмес,

Жастық шағың -

Бір қонуға келген көш.

Жастық кетті.

Кетті міне тағы да,

Бір күнімді бөліп ішіп таң мен кеш.

Сары дала құс даусымен түрленіп,

Тәтті өлеңдер жанға қонып,

Тілде еріп,

Сенім, шіркін,

Сексеуілдей қатайып,

Қара тастар ойлануды үйреніп.

Елді оятып жүрсе дедім тұмас леп,