Оңайгүл Тұржан

    Стефан Цвейг

    Құдыреттілікке де соған қандайда бір қатысы бар адамдар сенеді.

    Кенеттен
бәрі астаң да кестең сабылды,

Ой-орман шулап, түтiп
тастады бабымды.

Сөйлем жүр анау үтiрiн iздеп,
адасып,

Жоғалған аспан өлең iшiнен
табылды.

Дауыл тұрғандай мидағы
тыныш гүл-бақта,

Үрке бiр
қарап үстi-үстi
келген ырғаққа,

Шимай да шимай қағазға
түскен хаостан,

Дәптердiң
бетi
көшiп
жатқандай бiр
жаққа.

Асығыс бәрi -
ұйқас та, ой да асығыс,

Ақ қалам қазiр -
әулие сынды жасын-ұш.

Ішкі дауылмен жапырып келе
жататын,

    Бойына қара зер түн киіп,

Ақ нөсер...

ақ нөсер құйып тұр!

Далаға сыймаған мың киік,

Бір ауыз өлеңге сыйып тұр.

Көңілде қалатын жатталып,

Киіктер сезімнен аумайды.

Сәлден соң даланы бетке алып,

өлеңнен шашыла заулайды.

Мерген жоқ сұқ көзі қадалар,

Шұбалған ақ шаңы - би сынды.

Домбыра шанағын паналар,

Тұяқтар дүбірі - күй сынды.

Зауласын! Желпісін самал леп!

Шарласын туған жер айлағын.

Киіктер сүрініп қалар деп,

Өлеңге нүкте де қоймадым

    Жан біткеннің жүрегін аралай кеп,

Түн-шабытым ақырын қағады әйнек.

Жүрегімде ақ таң бар,

Ал кигенім -

Қара түннен тігілген қара көйлек.

Кірпігіне мұз қатты қарашаның

Бәйге-күнмен жарысып, таласамын.

Түнгі аспанның жұлдызын жетегіме ап,

Ақ дәптердің бетінде адасамын.

Арман шығады алдымнан асқар биік,

Таулар шығады алдымнан аспан киіп.

Ақ дәптердің бетінде жазық дала,

Ақ қаламның ұшында қашқан киік.

Қашқан киік! Жоқ оның тоқтамағы,

Сөз-орманға енеді. Жоқ болады.

     Қыраны кетті құзды аңсап,

Қызғанып жұрттан талғамын.

Таулар тұр әне қызғаншақ,

Қойнына тығып орманын.

Қызғанар жетім обаны,

Жел одан қандай тапты бақ?!

Жолдар жүр қорып даланы,

Көрінген жаққа шапқылап

Менде де болған қызғаныш,

Тентек бір сезім түзіліп.

Сағыныш деген түзде алыс,

Іздерім жатыр үзіліп.

Қызғанбас,

Сүймес жоқ пенде,

Қызғандым мен де,

Сағындым.

Жылдармен ұзап кеткенде,

Оған да бір ем табылдың.

Қызғанбан енді ешкімді,