Мінәжат

Күңгірт тартқан көңілімді жарқыратшы, періштем,

Таңның алтын шапағындай тазарайын мен іштен.

Қайғырмайын, сараң тұрмыс қақсын мейлі шөміштен,

Қай мұратқа жеткізеді ессіз тойып, жеп-ішкен?

Рухымның падишасы, тұла бойың тұнған нұр,

Парасаттың мейіріміне шөлдегенде бір қандыр.

Жаным менің жаратылған сенің сиқыр сәулеңнен,

Тылсым төрін тынбай шарлап, пәни мұңын жырлап жүр.

Ұшып-қонсам кінәлама орын таппай өмірден,

Көбелекпін нәзік гүлдей өз қанатын кемірген.

Пәле-жала ұшығынан сәбиіңдей сақтай гөр,

Рахаттың бесігінде рақымыңа семірген.

Өзің ғана сырын ұғар елес қуған кезбенің,

Өлсем, көрден тұрғызатын құдіретім - сөз менің.

Ей, періштем, көрінбесең есігінен пейіштің,

Бұлдыр үміт көлеңкесі үйіреді көзге мұң...