Мұқағали Мақатаев

         Қабағы таудың қатулы,

Қар жауа ма, қайтеді?!

Бұлақтар
мұңға батулы,

Мұз тұра ма, қайтеді?!

Ай туыпты шалқалап,

Шатынап аяз болар ма?!

Тыныстай қапты шартарап,

Шарқ ұрып дауыл соғар ма?!

Жапсаң жап тауды, қыратты,

Жаусаң, жау, ақ қар, үш апта!

Бұйығып жатқан бұлақты

Бұрқана келіп құшақта.

Дала, орман тегіс ілбіпті,

Соқсаң соқ, дауыл, серпіл бір!

Мына бір бейқам тірлікті

Желпіндір, дауыл, желпіңдір.

Шалқадан туған Айды да

Орақ қып көкке шаншып қой.

        Мен басымнан қорқамын атом ба деп,

Бір әлемет жасалып жатыр ма деп.

Мұндай-дағы сұрапыл тап болар ма,

Өзі болған өзімен пақырға кеп.

Мен басымнан қорқамын атом ба деп.

Белгісіз элементтер миымда ойнап,

Миым қайнап барады, миым қайнап.

Белгісіз ғалымдарға мекен болып,

Өз денеме өз басым бұйырмай ма?!

Бұл ғаламның түбіне жететіндей,

Сұмдық-сұмдық сынаулар өтетіндей.

Мен басымнан қорқамын, мен болмасам,

Aтoм - миым жарылып кететіндей.

Жүрген жан ем байымай; тапшысынбай,

       Шындық көзге шұқиды қашаннан да,

Шыбын
жаның шындықтан қаша алған ба.

Ар-ақиқат үкімі жасалғанда,

Қолға тұрар ноқтасыз асаулар да.

Қолға тұрар қулар да, зұлымдар да,

Ат жалынан мал тапқан жылымдар да.

Арамзаны, ұрыны жұлып түспей,

Ақиқаттың алмасы суынған ба!

Шындық
деген - шымылдық біреулерге,

Қалқа қылып шындықты жүрер пенде.

Шымылдығын шындық кеп жұлып алса,

Шыбыны ұшып,
бишара кірер жерге.

      Түнгі Алматы тұманы ашылғанда,

Алатауға ай келіп асылғанда

Нұр жанады, аспанның жұлдыздары,

Алматының үстіне
шашылған ба?!

Сүйіседі көшелер көшелермен,.

Бір рақат сезесің еселенген.

Осы сиқыр қалада өскеніңмен,

Таңданасың
туристей кеше келген.

Емен,
терек еркімен қауышады,

Қайың менеи қарағаш танысады.

Алатаудан басталған ақ бұлақтар,

Алматыға жеткенше жарысады.

Алматыға жеткенде аң-таң болып,

Арықтармен ақырын тартар жолын.

Ашуланып бір сәтте тұра қалып,

      Өмір дейтін тайғанақ мұз-айдында,

Жырлап кетем, алдымен жылаймын да.

Сөредегі кермені кесіп өтсем,

Маған әлі жетпейді құдайдың да.

Мұң мен
зарға ондайда шаң қаптырам,

Қайғы дейтін қаншықты қан жаптырам.

Ұры-уайым
тиер деп қай жағымнан,

Секем алған киіктей аңдап тұрам.

Аттай жүріп өмірдің баспалдағын,

Бірі менмін қайғыдан қашқан жанның.

Көзім жасын көл етсем сөнер ме екен,

Көмейімнен лапылдап, шашқан жалын?!

Жоқ сөндірмен, сөндірмен, жыламан да,

Қуаныштан мұң жуық тірі адамға.