Ерте, ерте, ертедеЖетісудай өлкеде –Әлде Кеген, Қаскелең,Әлде Күрті, Меркеде... Қызыл тамақ, көріктіБір қарлығаш болыпты.Құтаймаса балапан,Адамдардан көріпті. Ішке түйіп есебінЖүреді де неше күн,Елден жырақ, Тауға кеп,Ғұмыр кешкен деседі. Жүрегінде қызғаныш,Саяқ жүріп түзде алыс,Түспей жұрттың көзіне,Ұялапты құзға құс... Нұр құятын күлгендеҚасиетін білген бе,Жұмыртқасын қызғанып,Жасырыпты күннен де. Күндер зулап асықты,Көктем жұпар шашыпты.Қарлығаш та қиядаЖұмыртқасын басыпты. Орындалып арманы,Ол жұмыртқа жарды, әне!Қуанышы бірақ таТым ұзаққа бармады. Қарлығашқа көріктіҚайғы бұлты төніпті.Шыдай алмай суыққа,Балапандар өліпті. Күн артынан күн өтіп,Жаз, күз, қысты түлетіп,Тағы бір жыл әп – сәттеӨте шықты зу етіп. Тағы көктем таянды,Дала нұрға боянды.Жасыл жібек жамылып,Қырат, қырқа оянды. Бүршік атып бүргені,Қырқа тағы гүлдеді.Ал қызғаншақ қарлығашШарлады сай, жүлгені. Мұңға толы жанары,Мекен тауып алады.Биыл енді ұясынІнге келіп салады.Орындалып арманы,Ол жұмыртқа жарды, әне!Қуанышы бірақ таТағы ұзаққа бармады. Жемін көрсе ырғыған,Не де болса, қылғыған,Түкпірінде сол інніңЖататын бір сұр жылан. Қыс ұйқысы қанады,Көзін ашып қарады.Балапанның иісіМұрнын жарып барады. «Қайғырар түк жоқ екен,Биыл қарным тоқ екен.Балапандар сары уызБіреу емес, көп екен...» Сұм жыланның ендігіНе қылары белгілі.Бәрімізге аян ғойӨңешінің кеңдігі. Бірде жем ап келгенде,Иен ұяны көргенде,Қызыл тамақ қарлығашБолыпты әбден шерменде. Сорасы ағып көзінің,Шерлі жүрек сезімінАқтарды да, Ұғынды олҚателігін өзінің. Өсу үшін күй керек,Саны әйтпесе сиремек.Осыны ұғып, ҚарлығашҰя салды үйге кеп. «Тарттым талай күйік»,- деп,Ұшты ол еркін, Биіктеп,Күн де нұрын төкті оғанҚанатынан сүйіп көк. «Құз бен інде қайдағыҚанша ұрпағым жайрады!..Айналайын, адамдар,Рахмет!» - деп, ол сайрады.
- 98 просмотров