Уақыттың бабын таппай

Заманның сиқын кеше күлкі етіп ем,

Шошиын дедім бүгін сүрпетінен.

Сілкініп жүре берді шырайналам,

Сәл ғана сынған шидей сырт етіп ем.

Қояндай көлеңкемнен үркетін ем,

Ауылдың ит үрсе де бір шетінен.

Тып-тыныш теңіз тулап қоя берді,

Тамшыдай аунап түскен бүлк етіп ем.

Тажалы оянғандай зіл-заланың,

Ашпайды ашуланған күн қабағын.

Тырсылдап терісіне симай тұрған

Уақыттың бабын таппай зыр қағамын.

Әлемді түк түсінбей аңырайған,

Бір дүлей жайпап жатыр бадырайған.

Жарылып кетер ме
екен мына өмірдің

Тамыры шекесінің адырайған?..