Кер заманда

Ұлар
шулап үрейленсе, ұлы таудан аң қашар,

Ін түбінен індет
шықса, іргесіне жалғасар.

Кер заманда
бағыланның борсық сорып құйрығын,

Кер сиырдың
емшегіне сұр кесерткі жармасар.

Аю көніп
көкбөріге желкесінен жұлқыған,

Жылан шошып
шегінеді шегірткенің сұрқынан.

Сүтке тойған
бала мысық итке күліп мұртынан,

Кәрі бүркіт тышқан
аулар жапалақтың
жұртынан.

Теке артылып
мегежінге қолаңсасы сасыған,

Қыршаңқы есек
азынайды қотыр байтал қасынан.

Арыстанның
терісіне жолай алмай жолбарыс,

Атан түйе
тіксінеді өлген бура басынан.

Ала жылан болып
шығып, белдеудегі ала арқан,

Ақ орданы
сықырлатса, шымырлайды жон-арқаң.

Қиқы-жиқы, ойқы-шойқы,
қышыр-кисық көбейсе,

Екі көзі
түзулерге қыли біткен болар таң.

Өлген әкең
тірілмейді қанша жыла, қанша егіл,

Осылардың бәрін
көрген біз не деген жансебіл?!

Бейшараға бейіт
соққан бір мейірбан болмаған,

Күресінде басы қалған,
босағада елсе құл.

Сорлы құлдың
шыбын жаннан басқаға
жоқ таласы,

Туды, өлді, -
болды ғайып, көрінбейді қарасы.

Жеті атасы
хандық құрған қаптап кетті қасқалар,

Қызыл табан, қырғыш
көтен қалмай кедей баласы.

Талапайға кіргеніңмен отырасың қай таққа?

Бұлтқа өкпеле, күн сәулесі шала түссе байтаққа.

Қазақ атың рас болса, бәсекеден құр қалма,

Ағайының, әне, кетті, ал, итіңді айтақта!