Сейітжан Омаров

       Күлімдеген көктем келді, жарқырап
жаз шықты. Бар табиғат көкорай шалғынға бөленіп бабында балбырайды. Көксеңгір
жазығының төскейіне жайғасқан «Коммунизм» колхозының қыстағы әсем көркімен
қиядан көз тартады.

«Тракторшы Досанның келіншегі
Қырмызы ұл тапты!»-деген жаңалық-хабар найзағайдай зымырап әудемде барша елге
тартады. Досанның өзі курортқа, ал Қырмызының қайын атасы Күнтуар бұрнағы күні
шопандардың аудандағы он күндік семинарына кеткен еді.

        Москва - Алматы ұшқыр поезі
оңтүстікке бет алып жүйткіп келеді. Ұлылы-кішілі талай станциялар мен разъездер
әп-сәтте бұлдырап артта қалып жатыр.

Күн көкжиектен көтерілген
мезгілде поезд Орынбор қаласынан өтті. Жұмсақ вагондағы жолаушылар орындарынан
тұрып, төсек-орындарын жинастырып жатыр. Ертерек тұрып, бойлары сергіп қалған
кейбір жолаушылар көктем шағында көкорай шалғын жамылған, көк майсаға бөленген
әсем далаға вагон коридорының жібек перделі терезелерінен қызыға қарасады.

         Адамның өмірінде, кезінде жай бір
елеусіз өткінші оқиға сияқты көрінгенімен, кейіннен ұмытылмастай болып есте
қаларлықгпай жәйттер болады. Менде де Сейітжан ағамен байланысты, қашан еске
алсам да, жүрегімде ерекше бір жылы сезім туғызатын мынандай бір сәт болғаны
бар.

       Саурық - «Қызыл арай» колхозының
байырғы мүшесі. Оның он саусағынан өнер төгілген шебер, құралайды көзге ататын
мерген, атағы алмас қылыштың жүзіндей қылшылдаған жігіт шағынан-ақ Күнгей
тауының алқабын мекендеген жалпақ елге мәшһүр болған-ды. Саурықтың ісмер
қолынан шыққан қызыл төбелі, екі бөлмелі ағаш үйі, бөренеден бұрап соққан зәулім
сарай, шағын да жинақы кірпіш қора, терезе алдындағы неше алуан гүл-бәйшешек,
мәуелі жемістер жайқалып өскен кең баушарбақ, қора ірге-сіндегі сыңсыған алма
бауы көрген адамды бір тамсандырмай қойған емес.

       Ерте-ерте, ертеде, ешкі жүні
бөртеде...- деп басталатын небір ертегілер мен аңыздарды кәрі әжем маған
ерінбей, жалықпай айтып беретін...

-        Біз
ертең жолға аттанамыз, - деді тарыққан ана қос жетімегіне.

-        Қайда
барамыз?- деп сұрады сегіз жасар ұлы...

-        Нағашымның
үйіне барамыз ба? - деді жеті жасар қызы.

-        Бақыт
іздеуге барамыз, - дегенде ананың жүзі жайнап кетті.

Сонда ұлы тұрып шешесінен
бақыттың мәнісін сұрады: