Ыбырай

         Туғаннан қу тақым
ең жарымаған,

Айтарлық жөні
келді мұны саған.

Қазаның
қайнағанда кешке шейін,

Ішінен шықпаушы
еді бір түйір дән.

Аштықтан екі
балаң кезек жылап,

Шығатын әлсіз
даусы нан сұраған.

Қызганып
несібемді жұрттан алар,

Тартасың сол
салтыңа сен антұрған.