Нұрлан Оразалин

     Кеше мені сатып кетті бір аға.

Шерге баттым... Шектім азап...(Сұрама!..)

Пендедейін бір сұрапыл күй кештім

қалып қойған тар шатқалда,
жырада.

Айқайладым... Жаңғырықты өз
үнім...

Ай сырғыды аспанменен көзі -
мұң.

Ойым менің маңдайымен жар соқты,

жарқабақта жараланды сезімім.

Жүрегімді буды келіп таспа-мұң,

тындым үнсіз - тарылғандай
аспаным.

Көз алдымда аласарды бір
адам,

өзгерді де кебін киіп
басқаның.

Кісіліктің тартылғандай бұлағы,

   Арамызда жалғанатын үн бардай,

жарықтық Ай, туыпсың-ау, шалқалап.

Жүрек күйін мүлгіп үнсіз тыңдардай,

алты қырға әкетердей
арқалап,

Ай
да бүгін туыпсың-ау шалқалап.

Бөз-баяғы
ауылдағы қиық Ай,

атам
марқұм маған жыр ғып айтатын.

Арқасымен
терістікті сүйіп-ай,

түн
ауа кеп даламенен қайтатын,

атам
маған аңыз қылып айтатын.

«Бір
жаңасы... Үш жаңасы...» деуменен,

әжем-дағы
жүруші еді-ау күйбеңдеп.

Е,
қиық Ай!

Көкте
жатқан көлденең,

   Қоштасар
бізге кез келді,

күтуде,
қара, жол алдан.

Жүрегім,
ойым өзгерді

жандай
ем кеше тоналған.

Шайқалды
көлде қайығым,

көзімнің
алды - көк тұман.

Артықтау
айттым - айыбым,

алдыңда бірақ жоқ кінәм.

Жасын
ұрғандай төбемнен,

ауырлау
тиді сын арға;

көрмейін
деген жоқ ем мен,

көміліп
қалдым мұнарға...

Бәріне мұнар кінәлі,

әкетем
оны өзіммен.

Адасқан
құстай сыңары

қоштасам
ессіз кезіммен.

   Өмір босқа күрсінтіп өтер ме
деп,

ойым қаңғып қиырға кетер ме,
деп,

өзімді-өзім келемін жұлмалаумен,

өзімді-өзім келемін «көтермелеп»...

«Жоғымды» да білмейді «барымды» ешкім,

Қайғы...

Шаттық...

Өмірде бәрін кештім.

Жаным таза... Рухым азат
менің...

Айыптамас, Ас-аға, Арымды
ешкім.

Тулап үні өмірдің құлағымда,

көк өзенге, аунадым бұла құмға;

қарда тоңдым, жауында қалдым талай,

Аязда да қалдым мен жылы
ағында.

Оза алмаған сәтім көп дара
шығып,

  Тәңірім жырын төккенде,

боянар түске көгал маң;

жазбаған жырлар көп менде,

жырлар да көп-ау жоғалған.

Соз айтсам досқа ұнаған,

шақырып алға озар күн;

Табиғат - менің ұлы анам,

Көгердім бірге бозардым.

Озады
жылым, айларым,

сарғайып, бірге ағарам;

өлең боп
тулап ойларым,

жұлдыз боп көкпен ағар ән.

Самалын
сүйем даламның,

шыңдарға сүйеп арқаны;

тұңғиық мына ғаламның

артатын
жүгі бар тағы...

Озады
жүйрік күндерім,