Достық

      Демалыстың бірінде,

Ұмыттым
мен ай, күнін,

Отырдық біз
үйінде

Жұмағали Саинның.

Балконды ашып
тастады,

Көрінді шыңдар ең алыс.

Өлеңдер туа
бастады,

Өлеңге жоқ
демалыс.

Бар табиғат
тұрғандай,

Бір өзіңді әлдилеп.

Көкірегіңе
құйғандай,

Құздан құлап
ән-күй кеп.

Міне аспан
әлемі,

Үстінде жоқ
түйір бұлт.

Бәрі қандай
әдемі,

Кім жасаған сұлу ғып!

Келіспестей
менімен

Жұмағали тіл қатты.

Сұлулықтың жөнінен

Көп оқыпты
кітапты.

-        Байқашы сен ой тастап,

Не артық адам
жанынан.

Ол шын сұлу, ол асқақ

Табиғаттың
тауынан.

Қалды ол бір кез
кідіріп,

Есік кенет
ашылды.

Кішкене қыз
жүгіріп,

Мойнына кеп
асылды.

Отырғызды
жанына,

Маңдайынан бір
сүйіп.

Не боп қалды
ақынға,

Неге қалды
күрсініп?

Тұңғиық ой бар ма әлде,

Тұрып қалды ол үнсіз.

Жайдары жан
әлгінде,

Қазір қалай
көңілсіз?

-        Құшағымда
қызы бұл

Украиндық
досымның.

Қабырында қызыл
гүл,

Қатты ұйқыда осы күн.

...Ауада ауыр
доп жүзген

Қатаң айқас, қан
майдан.

Жаралы едім...
өткізген

Арқалап ол
Айдардан.

Былтырғы жыл
күзінде

Өмірі оның
үзілді.

Соңғы тыныс
кезінде:

«Сақта!.. -
деді, - қызымды.

Оқыт, өсір
балаңдай,

Осы саған
өтініш...»

Көз жұмды артқа қарайлай,

Көңілде арман,
өкініш.

Талай сырды
қозғаған

Партизанның көзі
бұл.

Содан бері өз
балам -

Біздің үйдің
қызы бұл...

Жатты майдан
сипаты

Әжімінде
жүзінің.

Саусағымен
сипады

Кекіл шашын
қызының.

Тіл қатып сөз
қоспадым,

Енді үнсіз ұғындық...

Достық екен,
достарым,

Дүниедегі сұлулық.