Сырбай Мәуленов

      Аймалатып төсімді

Айдынына Тобылдың.

Аунап түсіп ағынға

Аққу кұстай шомылдым.

Өзенін, елін қорғаған

Қарасындай көзінің.

Арқадан кағып ардақтап

Сүйді Тобыл өз ұлын.  өзен

        Алма ағаштар
гүлдейді,

Сен бірге гүлдеп
күлесің, Сағадатхан.

Алма ағаш
семетінің білмейді,

Сен сөнетініңді
білесің, Сағадатхан.

Содан ба әлде,
кейде сен

Тұнған судай мөлдірейсің, Сағадатхан.

Гүлдер жайлы
сөйлессем,

Елжірейсің,
Сағадатхан.

Бұршақ жауса
көктемде,

Гүл солады деп
қамығасың, Сағадатхан.

Өз қысың кеп
жеткенде,

Неғыласың,
Сағадатхан?

Сен табиғатты
аяйсың,

Жібек жаның
үлбіреп, Сағадатхан.

        Адам өледі -

От басында,

Кейде жолда:

Апатта,

Не тасқында.

Қара қоршау -

Ажалдың
ноқтасындай

Тұрады газеттің

Төртінші беті астында.

Адам өлмейді -

Қалады көз нұры

Тауларда,

Ормандарда,

Өзендерде.

Атылады

Дауылды,

Өрт-жалынды
кезеңдерде.

Есімі оның

Теріліп
баспаханаларда,

Тұрады ісі үлгі боп

Бас мақалаларда.

Адам өлмейді -

Тіршілік
туындайды.

Отқа атылған,

Оққа атылған,

      Менімен бір кірпік қақпай,

Түндер бойы көз
ілмедің.

Кіп-кішкентай
болсаң да өзің,

Шіркін, қандай
төзімді едің.

Өрт
ішінен алып шықтың,

Қансырап мен
жатыр едім.

Кіп-кішкентай
болсаң да өзің,

Шіркін, қандай
батыр едің.

Сен болмасаң,
жолда қалып,

Жастанар ем бір
төбені.

Кіп-кішкентай
болсаң да өзің,

Жаның қандай
үлкен еді.

           Рақмет, досым,
ескеріпсің

Ескерусіз жатқан
жанды.

Өмір гүлін кеш
теріпсің,

Кешіп жүріп
шатқалдарды.

Көнерген бір
суреттей

Келді алдыма
көмескі күн.

Қалған жалғыз
сыры кетпей,

Көзі болдың сен
ескінің.

Көне күннің сен
жарқылы,

Жалт етер бір
қия кезең.

Көкірегіме сен
арқылы

Құйылады қиял - өзен.

Болдың бірге
ыстықтарда,

Болдың бірге
суықтарда.

Сенімен бір
шықтық тауға,