25 және 65

 
   Бір  болар  іс 
болды... 

бітті...

сөкпе  енді...

Бастым  шығар  бастықпаған 
өкпеңді.

Тоғыз  айың  тоғыз 
күндей  болмайды,

Арманың  да  сол 
еді  ғой  көптенгі.

Сыбырладың:

«Арманым  тек  бұл 
деме!

Күн  соңынан  Күн  шығады  күнде 
де.

Мен  қуансам,

қуанайын...

жарайды,

Сенің  төбең  көкке 
жетіп  тұр  неге?»

Тайбурыл  түн  қойнында 
шапқылып,

Үлгергенде 
таймас  бақыт-бақ  құрап,

Білмеуші  ме  ең,

жеңіс  күні

жүректің

Соғатынын  әдетінен  қаттырақ?