Өлеңімді қорлама

       Бұрынғылар
тықты апарып торға да,

Жырындылар
жықты апарып орға да,

Шындық
үшін жаны шығып,шырылдап,

Сағы сынып
көрген емес сонда да.

Абыз болып айтып
еді билігін,

Кешелеу бек
көмейіне құйды құм,

Сөйте тұра таңдайынан бал
сорып,

Соның ғана
маңдайынан сүйді күн.

Қанатымен
қара дауыл соқтыртып,

Тиген
жерін ойып еді от бүркіп, -

Кесіп
алсаң қан шықпайтын миғұла

Есегің
де,есерің де кетті үркіп!

Соны көріп,"сайтаны" бар не қасқаң

Арпалысты ат
мінсем де Пегастан,

Қайдан
білсін,қанаттының бәріне

Қоныс бола
қоймайтынын көк аспан.

Қатарынан
қалмаймын деп қандастың,

Сен де
барып шоқтығына жармастың,

Қандырмасын
біле тұра шөліңді,

Алдырмасын
біле тұра Парнастың.

Есің
қалмай,өліп-өшіп екпіндеп,

Кеудеңдегі сөніп-жанған отты үрлеп,

Қиялданып,жиі
алданып жатпай-ақ,

Адуынды ақын бола кеткің кеп.

Арқасында
"аза бойғы аз күштің",

Бірі болып шыға
келдің "жазғыштың".

Жүрек емес,
қолындағы күрегің

Қалың жатқан
қазынаның қазды үстін.

Қарыс емес,қадірленіп
тұтамың,

Тоқсан сайын толғата
ма кітабың -

Бұлбұл үркіп поэзия
бағынан,

Қарға барып
паналады бұтағын.

Қиқымдарға, сылқымдарға "жыр" арнап,

Қиқуға да
қосыласың ұрандап,

Тілің ғана
икеміңе көнбей жүр

Тәлпіш
қатын секілдене бұраңдап.

Бірақ бүгін жібегі не, бөзі не,

Қарап
жатқан қазағың жоқ көзіне.

...Роман бар,драмаң бар - бәрін жаз,

Өлеңімді
қалдыршы тек өзіме!

Жылуы жоқ жырау көрсем оты кем,

Сабағым да
кеп тұрады шетінен.

...Сен де өзіңді
зорлай берме, ағайын,

Өлеңімді
қорлай берме, өтінем!

Тілімнен де,
білімнен де шықпай мән,

Ағайынға тие
қоймай түк пайдам,

Алты
алаштан артылады-ау дерліктей

Ақылым да
әдірә қап, бітті айлам.

Дәл айтам деп Демосфендей кескінде,

Ақтарыла
сөйлеуші едім қос тілде,

Тәмам елді
дүрліктірген даусым да

Керек
болмай қала берді ешкімге.

Бәдігіне бас ием деп өзге елдің

Өтті
күнім, кетті бүгін сөзден құн,

Ар мен ұят,арсыздық
пен аярлық

Тасындай боп
теңселеді безбеннің.

Күні туып құлақты
мен көздінің,

Түсінер деп тұрсың
бүгін сөзді кім,

Біреуі жүр алаңдатып
көңілді,

Енді бірі жалаңдатып
көздігін.

Көңілімді өңірімдей
қаусырып,

Сөйлемейтін болып
барам таусылып,

Тектілерім теріс
қарап бұл күнде,

Ептілерім шыға
келді жаусынып.

Қанға сіңген
ғадет пе олде ғұрып па,

Арыз айтып көрген
болдым ұлыққа,

Қала-қала
көңілдің де өшті үні,

Мөңіреген
сиырдай боп тұлыпқа.

Бар еді ғой бір кісілік әл менде,

Енді кімді
шақырайын жәрдемге?

... Сөзім еді өзімді-өзім жұбатқан,

Оқымай-ақ
қойшы соны, мән берме!...