Біреудің, жан - аманат, мүлкіндей - ақ,
Берерсің: «керек» десе, іркілмей - ақ.
Ұйтқытқан үш бұзықтың тіліне еріп,
Біз жүрміз: бермей қалу мүмкіндей - ақ.
Ізіңде ізерттесіп ібіліс жүр,
Майпаздап бала баққан кемпірдей - ақ.
Нәпсі - ақмақ, ақылыңды алпыс бөлер,
Ойыңа ешбір қайғы келтірмей - ақ.
Әртүрлі бұзықтықты салады ойға,
«Жалғанды біл, - деп, - жердің беркіндей - ақ!»
Келеміз қартайғанша қамсыздықпен ,
Балалар әйкел қаққан мұлтындай - ақ.
Бойыңа сөйтіп жүріп тон пішеді,
Ағаштың құлаш тұтам тұрқындай - ақ.
Жалықпай жалғаншы үшін жазы - қысы,
Ит жортақ жүрісіміз бүлкілдей - ақ.
Жалғаншы жайтаң қағып және алдайды,
Түлкінің тұра қашқан көркіндей - ақ.
Дүниеге көңілің алаң, күдіктенбей,
Тозаңнан тұтып жатқан сілкінбей - ақ.
Артыңа жастан жиған қалар мүлкің,
Алдаушы салдақы - қар шіркіндей - ақ.
Тамаша талай жылғы көрген дәурен,
Ақыры болмай қалар бір күндей - ақ.
Қолынан шын шебердің пішілген тон,
Жарасар жаға - басы, мінтілмей - ақ.
Алдыңда түрлі мүшкіл толып жатыр,
Бол, көңілім, құба - төбел, құлпырмай - ақ!
Өзіңді күнілгері көр тексеріп,
Түбіңе тиіп балта қырқылмай - ақ!
Сөзіңді бір - екі ауыз міндет етіп,
Көмпиме көн етіктің ұртындай - ақ.
Ет әдет елбеңдікпен, ежіреймей,
Нарқы артық наз бедеудің, қымтынбай - ақ.
Қиялым, халқым үшін қызмет еткіл,
Дәмесіз данышпанның құлқындый - ақ.
Жан барда, лебіз ашып, сөйле, тілім,
Денемсің кең шарбақтың құлпындай - ақ!
Бәйгені басым жүйрік қайтседе алар,
Алысып ауыздықпен жұлқынбай - ақ.
Тартынба танабыңнан, көңіл, шіркін,
Жазық бол, сыпалардың сыртындай - ақ!
Балалық - көктемдегі көлге айналып,
Жыл құсы жинау қонған жыңқылдай - ақ.
Жігітке жиырма бес жас - үлкен зейнет,
Мағшұқтың маржан таққан зұлпындай - ақ.
Көңіліңе келер сонда толық байлық,
Қарайып отар жатқан жылқыңдай - ақ!
Сол дәуір сөцтіп бір күн басылады,
Шығанға шығып қайтқан толқындай - ақ.
Отыз жас - ор қабақтың ойқылындай,
Аяққа түскен сарсық кілтіңдей - ақ.
Қырықта - қыс нышаны қыркүйектің,
Кетірген ұйқы нашын: «Тұр - тұрдай - ақ!»
Сонан соң ақуалықтан айрыларсың,
Қарияның үлгі берген ұлтындай - ақ.
Еңсеңе әлі - ақ бір күн мінеді - елу,
Қазанның қара түнек бұлтындай - ақ.
Жайтаңдап жан бауырдан қашса алтайы,
Тұрарсың тұғырыңда ұмтылмай - ақ.
Алпыста - от басынан таяр табың,
Сор ашып, суы кеткен шұңқырдай - ақ.
Алған соң жеңіп жетпес ердің күшін,
Беденнен бейнеу кетер жырлылмай - ақ.
Сексеннің серіктікке сенімі жоқ,
Жегіннің жедел жеген құртындай - ақ.
Тоқсанда - торға түсіп торығарсың,
Бәйтерек құлап түскен кесілмей - ақ.
Келбетің келіспейді, кейпің нашар,
Құр кеуде кебенексің шешінбей - ақ.
Жүз жастың - жүзі құрсын жылуы жоқ,
Секілді өткен өмірің бір пұлдай - ақ.
Тозарсың сының кеміп, сырың кетіп,
Болсаңда қанша сұлу мүсіндей - ақ.
Бұл күнгі тар заманның тақсыңында,
Шамшырақ күңгірт тартар ашырмай - ақ.
Енді өмір - екі талай ер басына,
Құба жон құлазиды көшірмей - ақ.
Жүз жасап, жолың болып жолға түссең,
Халқыңа қадіріңдң қашырмай - ақ.
Артыңда қанат - құйрық қалса нышан,
Жөн тартып жөнеле бер кідірмей - ақ.
«Асуда әлде қандай болармыз?»-деп,
Жар - досқа бұл - наз - күйірке күңкілдей - ақ.
Ауыр күн мұнан артық не болады,
Зор дауыс - сахардағы сұңқылдай - ақ.
Дейтін жас: «Кею аналық»,келер кезің,
Аяққа жұққан балшық сүртілмей - ақ.
Қаратып қалған күнді үй қамына,
Не жетсін, тек жүргенге түртінбей - ақ.
Бір күні ажал келсе,алар, кетер,
Қалыңның қаптап жанған өртіндей - ақ.
Қапылат жастығында жата бермей,
Байқа, өлім - басыңдағы бөркіндей - ақ.
Сөз қалдыр соңғыларға нышан етіп,
Бір байдың қыстап кеткен жұртындай ақ!
Жаңалық жазып форма таратамын,
Мерзімі әр мезгілдің менікіндей - ақ.
- 99 просмотров