Сөйле, тілім жосылып

Ашыл, көңілім, жош ұрып! 

Сөйле, тілім, жосылып!

Тереңнен барып тер гауһар, 

Ақыл мен білім қосылып!

Қамалап келген қардарға

Көрінсін  теңшең шешіліп.

Бізге деген халық тоны 

Тұрғандай сырттан пішіліп.

Талабыма табылғай, 

Талданған жібек есіліп. 

Кәделі білгір емеспін, 

Қанадан кеткен тесіліп. 

Басымдық мен де сөйлейін, 

Әуелінен кешіріп. 

Жал ала алмай жатырмын, 

Жаңа да көкке ісініп.

Халық ұйғарған жұмыстан.

Көргенім жоқ кешігіп.

Ая, көңілім, аптықпа,

Жиналған дудан шошынып.

Күлтеңдеп әкем көрген жоқ,

Сөйлейтін сөзден қысылып.

Таңырқатқан талайды, 

Қызыл тілдің қызығын,

Зеңбіректей кешіріп.

Шәкіртімін ұстаның

Қолы шебер, ісі нық;

Сөз бұранын жүргізген

Көмірсіз күміс пісіріп.

Шайырлық жолы - шартарап,

Болғаным жоқ түсініп.

«Адасқанның-алды жөн»,

Ортаңа түстім шешініп.

«Пәлі, жорғам, дұрыс!» деп,

Көңіліңді, халқым, аулайын,

Сөз саумалын ішіріп.

Түспей жүрмін төбеден,

Көңілдің құсын ұшырып.

Барымды базар етпесем:

«Еттің,-дерсіңдер,- кісілік».

Табылғанды тартынбай

Алдарыңа әкелді

Жас қозыдай ысырып.

Бас қосқан базар сарапта,

Арзан менен қымбаттың

Қойылған нарқы кесіліп.

Тыңдаушы - қардар сайма - сай,

Қызыл тілім, қынжылмай,

Сөйлейтін күнің көсіліп.