ВЕРНУТЬСЯ

   Сөуірде
көтерілер рахмет туы,
Көрінер көк
жүзінде қаз бен қуы.
Көктен жаңбыр,
таулардан сулар жүріп,
Жайылар жер
жүзіне қардың суы...
Үшпақтың бір
сәулесі жерге түсіп,
Өсірер жерден
шөпті нүрдың буы.
Жақындар
Қүдайымның көктен күні,
Тең болар
жарлықпенен күн мен түні.
Аспаннан
рақымменен күн тонгенде,
Қуанып
қыбырлайды ыныс-жыны.
Үйқыдан козін
ашқан жас балаша,
Жайқалып шыға
келер жердің гүлі.
Шапақтан бүлты шығар
мүнарланып,
Жаңбырлы күндер
түсер түманданып.
Адамзат нәр
ауасын судай жүтар,
Шол тартқан
айуандарша қүмарланып.
Жетпеген
үлкендікке жас балалар
Жүгірер
ойдан-қырға жүмарланып...
Сөуірде
алуан-алуан жауар носер,
Носердің
қуатымен жер шобі осер.
Кокорай дүние
жүзі шалғын болып...
Жан, айуан,
адамизат бауырын тосер.
Жан-жәндік рахат
тауып түру үшін
Үшпақтан хош
иісті желдер есер.
Сәуірдің әрбір
күні дертке дәрмен,
Қүдайым дәрмен
бол деп етер пәрмен.
Бір малы
шаруаның екеу болып,
Қыстаудан ел
шығады алуан-алуан.
Күлісіп,
қүшақтасып әзіл етер,
Әйелдер кош
жонелтіп кейін қалған...
Жүгірер киік,
қүлан тау мен қырда,
Қуанып ықыласпен
келген жылға.
Алыстан
мүнарланған сағымдары
Шақырып түрар
күліп кел деп мүнда.