Мағжанның монологі Қинаңдар,Қапы қалмаңдар,Мен әлдеқашан өлгенмін,Жүрекке қатқан шемен боп,Далама бұлттай төнген мұң.Мен сұрқиялықты көргенмін,Жарқ етіп шығып көгіңе,Бірте-бірте сөнгенмін... Талаңдар мені,Сендер де,Қаламгерсымақ көркеуде.Айтаққа ерген өңшең қырт,Өресі мимырт өрлеуге.Қандыауыз кілең көк төбет,Қанымды ішің төкпелеп,Тегін ұмытып ит болғанТағдырларыңа өкпелеп... Рухым көкте!..Алдарыңдағы құр сүлде,Тәнім көнгенмен ол көнбес,Мен көрген құқай, бүрсеңге.Ол енді жерге қайырылмас,Түндігін көктің түрсең де. Түк те емес,Қанша матаңдар,Құрыштан соққан арқаның,Тайқиды одан шыдамайЖүзі де өткір балтаның.Биікке ұшты аспандап,Рухым – тұлпар-тарпаңым...Қинаңдар,Қапы қалмаңдар...
- 132 просмотра