Өтеді күндер

          (Тарас Шевченкодан)

          Өтеді күңдер, өтеді түндер,

Өтеді жазым зымырап.

Соғады дауыл, солады гүлдер,

Сарғаяды жапырақ.

Ой ұйқыда,
жүрегім жым-жырт,

Сөнеді көздің жанары.

Бәрі ұйқыда
жатыр ғой мүлгіп,

Тірліктің жоқ еш хабары.

Осынау жарық дүниеде

Бармын ба мен, - білмеймін.

Қаңғалақтап жүрмін бе әлде,

Жыламаймын, күлмеймін.

Сыбағам қайда, сыбағам?

Жоқ па, сірә, ешқаңдай?!

Жақсылық менен аясаң,

Жамандық бер, а Құдай!

Берме ұйқы
кезбе жанға,

Жүрегі бос қатпасын.

Ұсап сұрсыз қу томарға

Бұл
дүниеде жатпасын.

Берші өмір, бер махаббат,

Жүрекпен сүйсін адамды.

Ол болмаса, етіп талақ,

Өртесін мына жалғанды.

Қандай қиын қаза тапсаң

Tap қапаста, зынданда.

Еркіндікте ұйықтап
қалсаң,

Қиынырақ одан да.

Ұйықтап
өтсең өміріңде,

Ұйқың
ешбір қанбаса,

Тірлігің не, өлгенің не,

Ешбір ізің қалмаса.

1940.