Ұрпақ мұңы

Тобанияз Әлниязұлының рухына Қайран баба, біз не көрдік, не білдік?!Бұтқа толып, жат қосына жегілдік,Айтар жерде айта алмадық қорғалап,Шегіндік те... өзімізден жеріндік. Уақыт өлді даурығудан, айтақтан...Самғау қайда ?..Тақым тозды жортақтан.Не сұрайсыз, қандай қайыр күтесізТегін білмес, жөнін ұқпас ұрпақтан? Жылдар көшті, іздеп жүрміз енді бізАсылдарды мыңға бірін бергісіз,Артыңыздан жоқтаушың боп шыққанмен,Таптырмайсыз, жатқан жерің белгісіз. Жала жабу, күйе жағу, арбаудың,Бәрі қамап, жағаңыздан алған мың,Торына сап шырмауықтай шырмағанҚараулықты, күншілдікті қарғаймын...                                     Тайғақ кешу жолдан өтіп азапты,Қара нардай алға тарттың қазақты,Адайыңды көгеніне тізген соң,Өкіметің қас жау тұтып, өзі атты. Жазығың сол – ел болуға үндедің,Көшелі сөз көкірегіңе түйгенің,Қыран даусың құлағыма жеткендейАсыл бейнең түсіме еніп жүр менің. Көшіп жылдар, ессе дағы сан ызғар,Өр тұлғаңыз жүректе от боп жалындар,Сан ұстасып, жат қолына бермегенМаңғыстауың саған мәңгі қарыздар. Құпиялар жатыр, міне, ашылып,Жаңа талап ұрпағың бар, жас үміт.Қайран ата, аруағыңмен демей жүр,Рухыңа табынамын, бас иіп!                                  10.08.1993 жыл