Жеттің бе қуып, жырыңды қайғым

        Жеттің бе қуып, жырыңды қайғым,

Көріп те қапты төбенді ел,

мен әлі де сол бұрынғыдаймын,

"He
болып кеткен!" - демендер.

Қашқанда сенен қайда барамын,

қателігім де көп, тегі.

Аспанды қойып. Айға қарадым,

оған да қолым жетпеді.

Жүрсің-ау деймін жиі есіңе алып,

қалмайсың менен өкшелеп,

Жыныма кейде тиесің анық,

"Тиіспе!" - деуге жоқ себеп.

Қайырыла соғып қарлы бораның -

қатыгез, қатал, қанды аяқ,

күлкімнің қанша алдын орадың,

кеткен бір кегің бардай-ақ.

Сан рет саған қарсы да атылдым,

сау-тамтық қалмай денемде,

қара найзадай шаншыла тұрдым:

"Біттің-ау енді?".. - дегенде.

Қашып та сенен қайда барайын,

өзімнің қайғым - өз мұңым,

күнге қарайын, айға барайын,

сала жүр, қалмай, көз қырын.

Жеткенде қырдан қарлы дауысы,

саңқ етті бір ой санамда:

дос-дұшпан
күліп,..

қалғымау үшін

қайғы да керек адамға!...

Менің де "у мен өртке" толды-ау ішім,

Жетпейді әудем жерге зор дауысым,

Келіп ем достықты да қолдан иіп,

Көріп ем тон да киіп -

тоңбау үшін.

Қайтейін,

жарамады емге бірі,

Түсінбей әлі
күнге ел де мұны, -

Тонымды иығыма
жапты қасым,

Досымның жатты
басым...

пенделігі.

Өршітіп ішімдегі өртті күмөн,

Түлкідей тіршілік те етті бұлаң.

Жылғадай ындынынды қандырмайтын,

Тұрғаны-ай
түгелденбей төрт құбылам!