Ата жырау

            Сонау бір Абылай-замен алыстағы, 

Қазақтың қасқа маңдай данышпаны.

Ханы да, батыры да бас шұлғыған

Адамның алтын
жалды Арыстаны.

Есіме Бұхар
түссе, таңдай қағам,

Дүниеге келген-ау
деп мұндай да адам.

Зар болған бір
сөзіне өткізе алмай

Байың да бар
дәулетін мыңды айдаған.

Бұхардай
буып-түйіп айта алар ма

Бір сөзін бүкіл
ру тайпаларға,

Тоқтаған қашқан
керей, босқан арғын,

Жүре алмай Қыпшақ
жүгін тартқан арба.

Түстікте Үйсін-аға, батыста Әлім -

Сөзімен шешкен
түйіп шатысқанын,

Жүгінткен
Абылайдың алдына әкеп,

Тоқтатқан
ағайынның айтыстарын.

Төккенде жыр маржанын түйдек-түйдек,

Жүк болар
тарта алмайтын атан сүйреп.

Қазақта қасиет
сөздің қазынасы,-

Бұхардай бұл
тарихта адам сирек!

Бұл күнде үш жүз
жылда жиырма беске

Толғанда, түсер
ғасыр ғүмыр еске.

Қазақтың қандай
халық болғандығын

Сол Бұхар
дәлелдеген - Ұлы емес пе?

Не айтайын Бұхар
десе, бұдан басқа,

Бір сөзім бермейтұғын
бір алмасқа,-

Тілеймін - тағы
да бір Бұхар тусын,

Тағы да ақыл
айтар алты алашқа!