Қаракерей Қабанбай қайта туғанда немесе азаттықты аңсағанда

    Аруақтым қайдасың, шын қорғаным?

Қиын-қыстау кезеңде мың қолдағын.

Ит тірлікте иттермен бірге жүріп,

Жігерімнің көрдің бе құм болғанын?

Қаракерей Қабанбай, қайдасың сен,

Жебемесең біздерді кім болғаның?!

Жауға шапқан күркіреп пайғамбарым,

Жебемесең ашылсын қайдан бағым?

Атқа қонғым келеді өзің құсап,

Еске түсіп кеткеңде қай-қайдағым.

Қамшы үйірсе қожандап не бір пенде,

Тәубесіне өзің ең келтірген де.

Жеріңе ешкім бас сұғып кіре алмап ет,

Аттан түспей атойлап сен жүргенде.

Шарт сынып ең оқыста, алдаспаным,

Күңіреніп, теңселіп қалды аспаным.

Еділді
алып,елді алып... түгел жайпап,

Көрмейсіңбе жағаға жармасқанын.

Қошқар мүйіз таутеке, құлжасынып,

Кірмеді, айтшы, жеріңе кім басынып?!

Қабіріңді
талқандап шығардай боп,

Кектеніпте жатырсың
күнде ашынып.

Елміз бе әлі көгінен күн күлмеген,

Үнім қайда күй болып күмбірлеген?

Қабіріңді
талқандап қайта оралсаң,

Ұрпағыңды көресің шүлдірлеген.

Мерт болған ба арыстан айға атылмай,

Күшің жетсе бәрін де жайпа тынбай.

Елім азат болар деп әсте ойлама,

Қаракерей Қабанбай қайта тумай.

1991